Delen is vermenigvuldigen

Een verwarring in onze denkgeest die volgens mij heel veel verkramping oplevert in deze wereld, is het misplaatste idee dat het delen van iets met een ander een verlies oplevert. We leven in de overtuiging dat we na het delen minder zullen hebben dan daarvoor en het is de angst voor- en het geloof in schaarste dat die verkramping oplevert.

Ook de wiskunde versterkt dit idee, want 4 stenen gedeeld door 2 personen is 2 stenen per persoon. Waar eerst één persoon 4 stenen had, heeft hij na het delen slechts 2. Het is lastig voor ons denken, wat geheel en al gestuurd wordt vanuit de ego-denkgeest, om te zien dat delen in feite vermenigvuldigen is. Ik geef toe dat als we het bekijken vanuit het aardse perspectief, met de middelen die we daar gebruiken, het idee van ‘delen = verlies’ het enige is dat we kunnen zien vanuit ons egogebonden denken.

Hier is het overduidelijk zo dat als ik 100 euro heb en jij helemaal niets en ik geef jou 50 euro, dat ik dan overblijf met de helft minder. Bekeken vanuit het volwassen-perspectief wordt er iets compleet anders waargenomen. Want waar ik in eerste instantie al het geld heb en jij helemaal niets, ontstaat er na het delen opeens de situatie waarin we beiden geld hebben. Met andere woorden, de welvaart is na het delen toegenomen met de factor 2… en dus vermenigvuldigd.

Nu is geld een materialistisch iets dat ik even als voorbeeld heb gebruikt omdat het iets is waarmee we allemaal te maken hebben. Natuurlijk willen we graag dat iedereen meer dan genoeg geld heeft, zolang het maar niet ons geld is dat iedereen heeft en zolang het maar niet betekent dat wij dan minder hebben. Dat is hoe we veelal onbewust redeneren en je moet wel heel erg afgestompt zijn om niet te zien dat dit puur ego is dat aan het redeneren is. Het creëert nog steeds een verkramping vanuit een diep gevoel van angst voor verlies dat het geloof in schaarste versterkt.

Een meer volwassen voorbeeld is liefde en compassie, of meer down to earth, wijsheid, inzicht en informatie in het algemeen. Wanneer we deze zaken delen met onze naasten, dan leven we niet in de veronderstelling dat we opeens de helft minder liefde, de helft minder compassie, de helft minder wijsheid, inzicht of informatie hebben. Nee, we hebben het gedeeld en de ander heeft het ontvangen zonder dat wij iets hebben verloren; deze persoon kan het ook weer delen met een ander en zo wordt het vermenigvuldigd door te delen.

De ego-denkgeest probeert ook hierbij in te grijpen door ons te vertellen wie wel en wie niet die liefde, compassie, wijsheid, inzicht of informatie verdient, maar vanuit het volwassen-perspectief is die redenatie en zijn die voorwaarden niet van toepassing, omdat het in principe ieders geboorterecht is. En zelfs als je gelooft dat iemand het niet verdient, waarom zou je dan toch niet iets positiefs met die persoon willen delen? Denk je dat dit een negatief effect zou kunnen hebben op jou? Alleen de ego-denkgeest kan zo angstig en zo gestoord redeneren.

Ik stel niet voor dat iedereen alles maar weggeeft aan een ander, maar we komen allemaal wel eens in een situatie waarin we het gevoel hebben dat we iets zouden kunnen delen met een ander. Ik stel voor om dan niet naar de ego-denkgeest te luisteren, maar gewoon te delen wat je kunt delen zonder zelf in de problemen te komen. Ik durf te beloven dat dit uiteindelijk ooit een keer in je voordeel zal uitpakken, omdat delen een vorm van liefde is en echte liefde vergeet nooit iemand. Daarnaast verlaat niets ooit zijn bron, dus iets verliezen behoort niet tot de mogelijkheden; het kan alleen maar meer worden.

Discussie versus gesprek

Het voornaamste verschil tussen een discussie en een gesprek zit hem in het uitgangspunt. Bij een discussie is het een verschil van mening dat met woorden wordt uitgevochten en bij een gesprek is het ’t delen van visies en inzichten. Discussie is een vorm van geweld en een gesprek is dat niet.

Bij een discussie is het doel de ander te overtuigen van ons eigen gelijk. Dit doen we door met bewijzen te komen die wij voor vaststaande feiten aannemen, omdat ze ons standpunt bevestigen. Vaak ondersteund met bronnen die hetzelfde beweren als wij maar dan met een titel als ‘professor’ of ‘doctorandus’ er voor, soms ‘ervaringsdeskundige’ of ‘expert’ en op het vlak van spiritualiteit met de naam van een beroemde goeroe.

Discussie is een instrument van ego en uiteindelijk komt het weer neer op de vraag of het vanuit liefde komt of vanuit de afwezigheid van liefde, alias haat. Discussie is een vorm van geweld, het is twee mensen die elkaar bevechten met overtuigingen, en elke vorm van geweld komt vanuit de afwezigheid van liefde. Ego kent geen liefde, het weet niet wat dat is, dus geweld heeft niets met liefde te maken.

Discussie is een vorm van geweld en komt daarom vanzelfsprekend vanuit de ego-denkgeest of de ego-mindset. Ego zet altijd twee of meer mensen tegenover elkaar die elkaar vervolgens met geweld gaan bevechten. Dit moet ego doen om te bewijzen dat het dit lichaam is, een losstaande autonome entiteit. Het maakt ego niet zoveel uit of het gevecht gewonnen of verloren wordt, zolang het maar bevestigt dat het anders is dan- en losstaat van die andere losstaande autonome entiteit.

Dit elkaar bevechten kan plaatsvinden met echte wapens of met woorden, maar dat maakt geen enkel verschil. Wij denken dat het met woorden beter of humaner is dan met wapens, maar zoals ik al eerder heb benadrukt: er is geen volgorde van niveaus, geen orde van gradaties. Alleen in onze ervaring is het ene beter of slechter dan het andere, in de kern is het beiden hetzelfde, namelijk, geweld of geen geweld, liefde of de afwezigheid van liefde.

Een gesprek is veelal filosofisch. Dit klinkt heel gewichtig en belangrijk, maar betekent alleen maar dat twee of meer mensen met elkaar in gesprek gaan om visies en inzichten te delen om zo gezamenlijk tot een nieuwe visie of ander inzicht te komen, iets dat het meest waar lijkt te zijn. Het is geweldloos omdat het niet gericht is op winnen of gelijk krijgen, het is gericht op delen en uitbreiden en daarmee altijd vanuit liefde.

De reden waarom we hier zoveel moeite mee hebben is dat we ons veelal identificeren met het ego. We denken dat we een ego hebben of dat ego zijn en in beide gevallen dicteert ego wat we denken, doen, willen en zeggen; kortom, ons leven. In veel gevallen zal iets dat is begonnen als gesprek overgaan in een discussie, omdat we de aanwijzingen van het ego volgen. Hierdoor worden onze visies en inzichten ten opzichte van het onderwerp als persoonlijk ervaren en daarmee een deel van onze identiteit. Ego + visies + inzichten = IK

Wanneer onze visies en inzichten vervolgens niet worden gedeeld door de ander, voelen we ons achtergesteld, niet serieus genomen en soms zelfs aangevallen, waarna onze visies en inzichten worden overgenomen door het ego. Ego zet onze visies en inzichten vervolgens om naar feiten — een omzetting die nergens op gebaseerd en volslagen gestoord is — die wij vervolgens met woorden moeten gaan verdedigen. Opeens is het gesprek een discussie geworden, is liefde omgezet naar haat, bevechten we de ander met woorden en is de heerschappij van het ego bevestigd en versterkt.

Zo’n discussie die begonnen is als filosofisch gesprek kan hoog oplopen, omdat de ander wellicht nog bezig was met een gesprek terwijl wij al in een discussie zijn vervallen. Hierdoor kan de ander zich weer aangevallen voelen, waardoor het voor hem ook persoonlijk wordt en hij gedwongen wordt zich te verdedigen. Zoals we allemaal weten kan dit uiteindelijk uitlopen op fysiek geweld, en dat is wat we vandaag de dag steeds vaker zien gebeuren.

In mijn visie voeren mensen die de realiteit ervaren vanuit het kind-perspectief voornamelijk discussies, als ze al in staat zijn om uit hun woorden te komen. Het voeren van een discussie — het elkaar bevechten met meningen (geloof), schijnbaar vaststaande feiten (aanname) en bronnen van ‘experts’ (overtuiging) — is iets waarvan mensen die de realiteit vanuit het volwassen-perspectief ervaren uiteindelijk het nut niet meer inzien.

Bekeken vanuit het volwassen-perspectief is de noodzaak om iemand ergens van te overtuigen verdwenen, omdat elke overtuiging, elke aanname en elk geloof wordt gezien als iets dat consequent niet waar is, maar ook omdat er minder naar ego wordt geluisterd waardoor geweld met woorden en zeker ook met wapens niet meer een optie is die bij hen opkomt.

Oorlog en vrede

Oorlog is niets anders dan vechten om gelijk te krijgen of vechten omdat de ander iets heeft wat jij wilt hebben. Oorlog is het gebruiken van geweld bij een meningsverschil of om de macht en rijkdom van een ander af te nemen omdat je gelooft dat je daar meer recht op hebt dan hij.

Om oorlog werkelijk te kunnen begrijpen moet je in staat zijn om te zien dat er geen volgorde van niveaus bestaat en daarmee geen gradaties in geweld. Een kleine ruzie of schermutseling is niet minder oorlog dan twee of meerdere landen die elkaar bevechten, het zijn beiden oorlogen.

Zoals ik al eerder schreef: haat is niet het tegenovergestelde van liefde, maar het gebrek aan of een roep om liefde. Wanneer iets niet vanuit liefde wordt gedaan, dan wordt het automatisch vanuit haat gedaan. Dit maakt dat een ordinaire uit de hand gelopen ruzie tussen twee mensen niet iets anders is dan een complete wereldoorlog; want er is geen volgorde van niveaus. Het is liefde of gebrek aan/een roep om liefde en zo is het ook vrede of een gebrek aan/roep om vrede. Als het vanuit haat komt, dan is het oorlog, ongeacht de schaal waarop het plaatsvindt of hoeveel mensen of landen erbij betrokken zijn.

Er is vastgesteld dat vrijwel ieder mens op aarde alleen maar vrede en liefde wil. Maar als we om ons heen kijken dan zien we die wil niet terug in onze geprojecteerde werkelijkheid. Op kleine schaal reageren mensen vrij agressief wanneer andere mensen iets doen wat zij niet goedkeuren — let maar eens op hoeveel mensen er toeteren in het verkeer en hoeveel mensen er geïrriteerd reageren op hoe andere mensen zich gedragen — en op grote schaal liggen wereldleiders met elkaar in de clinch en hebben we sinds de tweede wereldoorlog nog geen dag geen oorlog op aarde gehad.

De reden hiervoor is uiteindelijk vrij simpel. We laten ons leiden door ego met zijn ego-denkgeest dat ons vertelt dat we een losstaande entiteit zijn in een voor ons in potentie bedreigende wereld. Ego is iets wat wijzelf creëren vanuit de misvatting dat er een personage moet zijn dat ziet, ruikt, proeft, hoort en voelt. Vanaf dat moment identificeren we onszelf met dat ego. De mens begint als een vreedzaam wezen dat alleen maar liefde en vrede wil, maar dit duurt niet veel langer dan de eerste vijf tot zeven jaar; hoewel we de rest van ons leven blijven volhouden dat we toch echt alleen maar vrede en liefde willen hebben.

Vanaf het vijfde tot zevende jaar is er een volledige identificatie met het ego en wordt alles beredeneerd vanuit het ego-denksysteem en bekeken en ervaren met de eg0-denkgeest. Hierdoor geloven we dat we losstaande entiteiten zijn in een voor ons in potentie bedreigende wereld waarmee we moeten onderhandelen of waartegen we ons moeten beschermen. Dit kan alleen maar uitlopen op conflict en aangezien er geen volgorde van niveaus is, geen gradaties in geweld, is elk conflict hetzelfde als oorlog.

Wanneer we ons afvragen waarom er oorlogen worden gevoerd terwijl we toch allemaal alleen maar vrede en liefde willen, zijn we verplicht om naar onszelf te kijken. Hoe vaak worden we boos op iemand? Hoe vaak raken we geïrriteerd door wat een ander doet of zegt? Hoe vaak zuchten we in afkeuring van andermans daden? Hoe vaak zijn we ervan overtuigd dat de ander ongelijk heeft en willen we gelijk hebben? Hoe vaak zijn we jaloers op wat een ander heeft? Het is allemaal hetzelfde als oorlog. Het enige verschil is dat wij onszelf wijsmaken dat het roepen van “Flikker toch op!” tegen een vervelende bedelende zwerver of het zuchten in de rij bij de kassa omdat degene voor je zo traag is iets anders is dan het gooien van atoombommen op de volledige bevolking van Hiroshima en Nagasaki samen.

Liefde en relaties

Liefde en relaties zijn misschien wel de bouwstenen van ons leven. De mens is een sociale aap, ook al lijkt dat vaak niet zo te zijn, en we hebben liefde en onderlinge relaties nodig. Liefde en relaties horen ook mooi te zijn, dus alles wat ik er over opschrijf dat ‘mooi’ is zal worden beaamd door vrijwel iedereen; alleen doen we vrijwel altijd het tegenovergestelde er mee.

Maar, liefde kent geen tegenovergestelde. Ik vermoed dat de meeste mensen denken dat ‘haat’ het tegenovergestelde is van ‘liefde’, maar dat is niet werkelijk zo. Haat is alleen maar het gebrek aan liefde, de afwezigheid van liefde en een roep om liefde. Het idee dat haat het tegenovergestelde is van liefde ontstaat alleen maar omdat we niet werkelijk weten wat liefde is.

We verwarren verliefdheid en het houden van iemand met liefde, maar dat is een soort van liefde dat gedefinieerd en geleid wordt door het ego en dat is automatisch ‘liefde’ zoals dat gezien en ervaren wordt vanuit het kind perspectief. Deze ‘ego-liefde’ moet voldoen aan bepaalde voorwaarden en moet er op een bepaalde manier uitzien.

Het is geconditioneerde liefde waarbij het object van onze liefde moet voldoen aan hoe wij vinden dat hij of zij zou moeten zijn. Wanneer er niet meer aan die voorwaarden en het van tevoren vastgesteld beeld wordt voldaan, kan deze ‘liefde’ afkoelen en zelfs omslaan naar ‘haat’. Liefde die kan omslaan naar haat is nooit liefde geweest en is eerder vergelijkbaar met bezittingsdrang gericht op eigen genoegdoening.

Ego-liefde levert vanzelf ego-relaties en ego-acties op. Het is volledig gericht op het gevoel dat het ons oplevert, volledig gericht op zelf gratificatie. Zolang de ander zich gedraagt volgens de condities die we hebben verzonnen, voelen we ons gelukkig, en wanneer de ander hiervan afwijkt en zich niet gedraagt zoals wij dat willen, voelen we ons niet meer gelukkig. In beiden gevallen komt het door die ander die de oorzaak er van is of er schuldig aan is.

Ego-liefde kan zich ook in andere vormen laten zien, zoals een liefde voor dieren of het willen helpen van mensen in nood, maar ook dat is vrijwel altijd gericht op zelf gratificatie waarbij we ons beter of belangrijker voelen. Ego-liefde is niet een liefde voor een ander, een hulpbehoevende of een dier, maar altijd en alleen maar een liefde voor zelf en zelf heeft een vooropgezet idee over hoe het er uit moet zien en waaraan het moet voldoen. We verwachten een bedankje of een lintje of erkenning.

Liefde gezien en ervaren vanuit het volwassen perspectief is absoluut en ongeconditioneerd. Het object van die liefde wordt gezien als perfect zoals het is en hoeft niet te voldoen aan van te voren vastgestelde ideeën en voorwaarden. Deze liefde, wat we echte liefde zouden kunnen noemen, kan niet door ego worden gedefinieerd of geleid, omdat ego helemaal niets snapt van dat soort liefde. Het wordt niet herkend door ego en als ego er zijn handen aan brandt dan maakt ego er iets van wat het niet is, te weten, ego-liefde.

Relaties gebaseerd op echte liefde kunnen in principe niet stuklopen, maar ze kunnen wel veranderen. Het is heel goed mogelijk dat zo’n relatie niet werkt binnen het dualistische leven en de omstandheden, maar dan wordt er gekozen voor een andere vorm zonder dat de liefde afkoelt of omslaat in haat. Dit is zo omdat je niet van iemand houdt om er zelf beter van te worden en je geluk hangt niet af van hoe de ander zich gedraagt.

Ongeconditioneerde liefde betekent dat je van een ander houdt zonder voorwaarden of verwachtingen. Je houdt van die ander ongeacht of die ander er is of niet, zich wel of niet gedraagt zoals jij het ’t liefst zou willen zien, wel of geen intieme relatie met je wilt hebben en zelfs ongeacht of die ander wel of niet van jou houdt. Met deze liefde hoeft niets te worden gedaan omdat die liefde gewoon alleen maar is. Als het uitmondt in een relatie of een intieme relatie is dat cool, maar als dat niet gebeurt is dat net zo cool. Die liefde is en kent letterlijk absoluut geen tegenovergestelde.

Als je leeft vanuit deze echte liefde dan is het onmogelijk om te wijzen naar anderen alsof zij schuldig zijn aan jouw ongeluk of gebrek. Het is onmogelijk om te zien dat iemand anders daadwerkelijk iets fout heeft gedaan. Natuurlijk is iedereen verantwoordelijk voor zijn of haar daden, maar niemand is ooit schuldig. Negatieve acties en daden komen niet voort uit haat, maar uit een gebrek aan liefde. Deze acties en daden zijn een roep om liefde — echte liefde — en iemand schuldig verklaren en te straffen werkt averechts.

Maar dat is wel wat we doen, omdat we niet weten wat echte liefde is en ons leven leiden aan de hand van ego-liefde. Ego-liefde heeft wel een tegenovergestelde en dat is ego-haat en wanneer andere mensen of dieren niet voldoen aan de vanuit ego-liefde vooropgestelde eisen en voorwaarden, dan reageren we vanuit ego-haat en straffen we de ander of het dier.

Een wereld geleid en gestuurd vanuit ego-liefde en ego-haat is de wereld waarin we leven. Niet omdat die wereld zo is, maar omdat wij zo’n wereld creëren. We doen dit vanzelfsprekend onbewust omdat het merendeel van ons leeft vanuit het kind perspectief. We weten niet dat we zo’n wereld creëren omdat we niet weten dat hetgeen wij liefde een haat noemen alleen maar ego-liefde en ego-haat is.

Alles wat er fout gaat in die wereld is vrijwel altijd de schuld van anderen en we willen dat die anderen gaan veranderen, het anders gaan doen en zich dan vooral gaan gedragen zoals wij dat willen. Dit gaat nooit werken, zoals het verleden ons laat zien, omdat het allemaal aan de hand van ego gebeurt. In plaats van die anderen te vergeven en liefde te geven, straffen we ze en verwachten we dat ze zich aanpassen uit angst voor nog meer straf. Het resultaat is de extreem zieke en gestoorde wereld waarin we leven.

Pas wanneer we daarvan loskomen en in staat zijn om te zien wat iets is in plaats van geloven dat het is wat wij aan de hand van ego denken dat het is, zullen we zien dat er alleen liefde en een roep om liefde bestaat. Er bestaat dan niet meer zoiets als ‘haat’ en een wereld zonder haat hoeft niet te veranderen, het is perfect zoals het is en wanneer er een roep om liefde ontstaat dan is dat wat je het geeft. Zoals je een dorstig iemand niet een stuk droog brood geeft, maar water, geef je iemand die om liefde roept, liefde. Helaas, met een wereldbevolking die voornamelijk bestaat uit mensen die de wereld aanschouwen vanuit het kind perspectief, is dat niet onze werkelijkheid.

We hebben niet door dat wij die werkelijkheid zelf creëren, maar geloven dat die werkelijkheid ons overkomt. We geloven dat we slachtoffers zijn van de daden en acties van anderen en zijn niet in staat om te zien dat wijzelf de daders zijn en het slachtoffer van een wereld die wijzelf hebben gecreëerd. Dit blijven we doen zolang we geloven dat er zoiets als haat bestaat en zolang we geloven dat er haat bestaat, kunnen we nooit begrijpen of zien wat echte liefde is en zijn we niet in staat om een volwassen relatie te hebben met een ander en de wereld om ons heen.

En toen was er… IK!

De belangrijkste gebeurtenis in ons leven is onze geboorte. Zonder onze geboorte zouden we er niet zijn. We zouden niets kunnen doen, niets kunnen meemaken, niet lief kunnen hebben, niet kunnen haten. Hoe frustrerend moet het dan zijn dat wijzelf helemaal niets van onze geboorte kunnen herinneren?

Blijkbaar in zijn geheel niet frustrerend, want iedereen neemt gewoon aan dat ze geboren zijn en staat er verder nooit een moment bij stil dat ze daar geen herinnering aan hebben. De geboorte is voor ons wat De Oerknal is voor het heelal; we nemen aan dat het heeft plaatsgevonden puur en alleen gebaseerd op de schijnbare gevolgen.

We ervaren dat we bestaan, we ervaren dat we groter en ouder worden en we weten niets over onszelf toen we er nog niet waren, dus nemen we aan dat we zijn geboren. Dit wordt natuurlijk versterkt doordat onze ouders ons vertellen dat we zijn geboren op een bepaalde datum, er een officieel document bestaat dat zegt dat we op die datum zijn geboren en dat er foto’s zijn van dat we zijn geboren — hoewel dat tegenwoordig waarschijnlijk een HD video is met surround sound.

Het enige wat wijzelf werkelijk kunnen verifiëren is dat we ons ergens na ons tweede jaar, maar meestal later, bewust worden van het schijnbare feit dat we bestaan. Ikzelf weet vrij weinig over mijn eerste vier jaar op aarde, maar in mijn vijfde jaar was ik er opeens. Voor zover ik weet verscheen IK opeens halverwege het verhaal. Ik ben er van overtuigd dat dit zo voor iedereen is.

Op een gegeven moment wordt ons verteld dat we zijn geboren en dat nemen we aan zonder enige vorm van twijfel, ook al weten wijzelf daar niets vanaf. We nemen het aan omdat het ons verteld wordt door mensen waarvan we aannemen dat die al op aarde rondliepen voordat wij langskwamen en beweren dat ze erbij waren; dus zij zullen het wel weten. Ook al hebben we daarvoor geen enkel bewijs.

Op het moment dat we ons bewust zijn van ons bestaan op iets waarvan ons is verteld dat het een planeet is die ‘Aarde’ heet, is er een ‘IK’ ontstaan en in ons neergedaald. Over die ‘IK’ wordt ons verteld dat wij dat zijn. Vanaf het moment dat we als waarheid aannemen dat wij die ‘IK’ zijn, en dus klakkeloos het verhaal over de oorsprong van ons bestaan aannemen en geloven omdat het ons is verteld, zullen we alles wat ons daarna wordt verteld ook aannemen en geloven.

En waarom zouden we dat niet doen? We weten niet beter en de mensen om ons heen zijn hier al veel langer en zullen het dus wel beter weten. In feite, als we eerlijk zijn en alleen uitgaan van wat wijzelf kunnen verifiëren zodat wijzelf zonder twijfel kunnen vaststellen dat het werkelijk zo is, blijkt er geen enkele manier te bestaan om onze geboorte te verifiëren; net zoals er na eeuwen en eeuwen van wetenschappelijk onderzoek nog steeds geen tastbaar bewijs is voor het plaatsvinden van een oerknal.

Maar we zijn niet in staat om zo eerlijk te zijn, omdat we niet in staat zijn om voor onszelf te denken. Voordat we überhaupt in staat zijn om zelf te denken, zelf te redeneren en zelf te beslissen wat waar is en wat niet, worden we het onderwijssysteem ingeduwd waar ons van alles en nog wat wordt gepresenteerd als absolute waarheid, en wij geloven dat en nemen het aan als absolute waarheid omdat we simpelweg niet beter weten — en het wordt ons verteld door mensen die al langer op aarde zijn en het dus wel beter zullen weten.

De meeste mensen op aarde leven hun volledige leven gebaseerd op de aanname van- en het geloof in het allereerste verhaal dat zij zijn geboren en dat zij die ‘IK’ in dat lichaam zijn. Wanneer dat verhaal is geaccepteerd als een niet te weerspreken waarheid, is die ‘IK’ klaar om alles te accepteren wat hem wordt verteld zolang de bron maar overtuigend genoeg is en het verhaal niet te extreem voor zijn denksysteem.

Uiteindelijk levert dit een mens op die ervan overtuigd is dat hijzelf nadenkt terwijl hij alleen maar aanneemt en gelooft wat iemand anders heeft gezegd of beweerd vanuit een status als wetenschapper, deskundige, journalist of leider van een groep of land. Wanneer meerdere mensen hetzelfde zeggen wordt dit al snel als waar ervaren, en als daarna heel veel mensen het bijna klakkeloos herhalen wordt het gezien als waarheid.

Zo’n mens is super manipuleerbaar en je kunt dit zien gebeuren wanneer er hordes ‘gele hesjes’, ‘rode hesjes’, ‘boeren’ of ‘stakende klimaat-kinderen’ de straat opgaan. Het grootste deel van hen hebben nog nooit een moment in hun leven zelf nagedacht en de rest zijn de organisatoren die de anderen vertellen hoe het zit en waarom ze de straat op moeten.

Vrijwel alles wat we denken te weten is gebaseerd op wat een ander ons heeft vertelt. Het is niets meer dan ‘van horen zeggen’ en in een rechtszaak wordt dit meteen in de prullenbak gesmeten. Maar wij baseren ons hele leven, al onze beslissingen en al onze overtuigingen op ‘van horen zeggen’ en nemen meestal klakkeloos aan dat het waar is, terwijl we niet eens zeker kunnen zijn van het als feit aangenomen verhaal dat we geboren zijn.

Voor jezelf denken en voor jezelf vaststellen wat waar is en wat niet, vereist dat je alles wat je ooit is vertelt vergeet. Je moet overnieuw beginnen en het beste punt om te beginnen is het begin: je geboorte, of nog beter, de Oerknal. Als blijkt dat je geboorte of zelfs de Oerknal niet te verifiëren is, dan betekent dit dat alles wat daarna komt op los zand is gefundeerd.

Om te beginnen…

Ik denk dat het een goed idee is om toch even kort te beschrijven wat dit ‘Volwassen Perspectief’ precies is. Niet iedereen die langs deze weblog komt heeft mijn ouder werk gelezen of kent de geschiedenis van deze term.

We kennen het begrip ‘volwassen’ voornamelijk gerelateerd aan leeftijd. We hebben ooit in Nederland besloten dat iemand na zijn 18de jaar meerderjarig is en na zijn 21ste jaar volledig zelfstandig, en dus volwassen. Dit is volledig gericht op de ontwikkeling van het lichaam en het verloop van de tijd, terwijl, volgens mij, de ontwikkeling van de geest, en daarmee het perspectief van waaruit het leven wordt ervaren, zelden volwassenheid bereikt.

Wanneer we geboren worden, zijn we ons veelal onbewust van de eerste drie a vier jaar. We bestaan, maar we weten niet dat we bestaan, waardoor er alleen maar van alles gedaan wordt door dat wat we zijn zonder dat daar een beslissing over is genomen of over nagedacht is. Daarna worden we ons op een of andere manier bewust van het feit dat wij hier zijn.

Vanaf dat moment geloven we dat de naam die ons is gegeven onze naam is en dat we daadwerkelijk het lichaam zijn waarnaar die naam verwijst. Er is een ego ontwikkeld dat, voor zover wij weten, synoniem is aan wat we zijn in de vorm van dit lichaam. We hebben hiervoor geen bewijs, we nemen aan dat het zo is omdat iedereen om ons heen gelooft dat het zo is.

Iedereen start vanaf dat punt zijn leven en zolang er geen vraagtekens worden gezet bij het schijnbare feit dat je dat ego met dat lichaam bent, blijf je redeneren en geloven aan de hand van dat ego. Je hebt dan nog nooit een eigen gedachte gehad, een eigen beslissing genomen of überhaupt zelf iets verzonnen om te doen of te geloven. Ego beslist alles voor je zolang je gelooft dat ego te zijn.

Dit noem ik het ‘kind perspectief’ en de meeste mensen leven hun hele leven zonder ooit mentaal en geestelijk volwassen te worden. Ze bekijken en beredeneren en beoordelen alles aan de hand van ego dat gebaseerd en gefundeerd is op aannames, geloven en overtuigingen. Het is een vertroebeld perspectief dat in feite geleid wordt door een absoluut geloof in illusies, waardoor de werkelijke werkelijkheid nimmer wordt gezien of ervaren.

Pas wanneer je serieus gaat kijken naar wat je denkt en gelooft te zijn, dit lichaam, die naam, deze persoonlijkheid, die ego, ontstaat er de mogelijkheid om tot de conclusie te komen dat het onmogelijk is dat jij dat lichaam, die naam, deze persoonlijkheid, die ego bent. Er zijn onnoembaar veel aanwijzingen die je hiervan kunnen overtuigen, maar je moet wel bereid zijn om er heel serieus en heel eerlijk naar te kijken. (Ik heb hier uitgebreid over geschreven op In De Zandbak, voor het geval je hier meer over wilt weten.)

Vanaf dat moment zul je inzien dat alles wat je geloofde niet werkelijk waar is, dat de verhalen die je vertelt zijn niet kloppen en dat de realiteit van dit bestaan compleet anders is dan wat je dacht dat het was. Je ziet dan wat het leven is in plaats van wat niet is, of zoals Jezus schijnbaar heeft gezegd, je realiseert je dan dat je wel in deze wereld bent maar niet van deze wereld bent.

Dit kan een pijnlijk moment zijn, omdat je er achter komt dat alles wat je is vertelt niet waar is en je hele leven, je hele bestaan, alles waar je jouw eigen zekerheid op hebt gebouwd, een leugen is. Dit kan depressies opleveren, het kan lichamelijke klachten opleveren, maar wanneer je daar doorheen komt, ben je letterlijk mentaal en geestelijk volwassen.

Wanneer je mentaal en geestelijk volwassen bent zul je de wereld nooit meer zien als voorheen. Je kunt dan alles bekijken, beredeneren en beoordelen vanuit een volwassen perspectief en dat houdt in dat je nooit meer in de maling bent te nemen. Je ziet de realiteit achter de illusies.

Ik wil overigens niet beweren dat het ene beter is dan het andere. Wanneer je gelukkig bent in het leven en met het leven dat je nu leidt, dan is daar niets verkeerd aan. Ik wil alleen laten zien dat er de mogelijkheid bestaat om het anders te zien, en ik vermoed dat dit vooral gericht is op de mensen die niet gelukkig zijn — zoals ik dat niet was — en worstelen met het leven zoals ik dat heb gedaan. Zie dit dus niet als een oordeel, maar als een uitnodiging.

Nogmaals, als je meer wilt weten over dit illusionaire bestaan en de Droomstaat, over wat we niet zijn en wat we wel zijn, verwijs ik je naar de Autolyse Weblog en In De Zandbak. Als je interesse hebt of meer wilt weten over het ‘volwassen perspectief’ — ook omschreven als ‘ontwaken uit de Droomstaat’ — kun je de Cursus in Autolyse lezen en beslissen of je dat wilt doen.

De Wereld volgens Snips

Het plan voor de blog is om geregeld iets te schrijven over wat er gaande is in de wereld of in mijn persoonlijk leven (hoewel niet al te persoonlijk als het ook andere mensen aangaat) vanuit wat ik “het volwassen perspectief” noem. In hoeverre me dit gaat lukken, of in hoeverre ik dat leuk ga vinden om te doen, is nog even afwachten.

Wat is “het volwassen perspectief”? Goede vraag. Kort gezegd komt het neer op een blik op de wereld die niet vervuild is door aannames, overtuigingen en geloof en niet ingenomen en gehersenspoeld door wat de media of de maatschappij als “waarheid” opdringen. Ik wil proberen mijn idee over van alles te laten zien, bij wijze van alternatief.

Waarom een nieuwe blog? Ook een goede vraag. Na vernieuwde inzichten ben ik na de Autolyse Weblog, die volledig ging over mijn onderzoek naar DAT WAT IS, een nieuwe weblog begonnen met de titel In De Zandbak, die qua onderwerp wel aansloot op de Autolyse Weblog, maar daar toch los van stond.

Zo is ook het onderwerp van deze nieuwe weblog een gevolg en misschien zelfs een vervolg op In De Zandbak, maar staat het er toch los van. Het zou in mijn ogen verwarrend zijn om wat ik hier op Frits Snips wil schrijven, te plaatsen op In De Zandbak. Ik begrijp heel goed dat het misschien verwarrend en lastig is voor mensen die mij proberen te volgen, maar misschien is dat ook juist wel weer goed.

Deze nieuwe blog gaat niet over ontwaken uit de Droomstaat (lees hierover meer op In De Zandbak of Droomstaat – Autolyse of Een Cursus in Autolyse) en gaat niet per se over nondualisme (lees hierover meer op Autolyse Weblog), maar is een poging om te beschrijven hoe de wereld ervaren kan worden vanuit een volwassen perspectief.

Misschien klinkt dit arrogant en zelfingenomen, maar zo ervaar ik dat niet. En zoals bij alles geldt ook hier weer: wat weet ik nou helemaal? Zoek het vooral ook lekker zelf uit. Mochten er onderwerpen zijn waarvan je denkt dat ik daar iets zinnigs over zou kunnen of moeten zeggen, schroom niet om het me te laten weten via de Contact-Pagina.