Pauw in Kalkoenland

Af en toe voelt het bestaan op aarde, mijn aanwezigheid in de Droomstaat, alsof ik de enige volwassene ben in een kleuterklas terwijl alle kleuters mij zien als gelijkwaardig aan hen. Dit klinkt heel erg arrogant en misschien zelfs denigrerend, dat snap ik, maar zo bedoel ik het niet.

Ik bedoel alleen te zeggen dat, als jij de enige pauw in een wereld vol kalkoenen bent, dan ben jij degene die lelijk is en ben jij de vreemde eend in de bijt en ben jij de uitzondering op de regel. Niettemin zal de tekst die ik nu ga schrijven soms arrogant en soms denigrerend overkomen, maar dan alleen bij de kalkoenen. Ik vermoed dat elke pauw precies begrijpt wat ik bedoel.

Ik merkte afgelopen vrijdag weer eens hoeveel energie het soms kost om normaal mee te doen met de kalkoenen, puur en alleen omdat ik een gesprek mocht hebben met een andere pauw. Deze pauw, Richard, heeft de Droomstaat doorzien, hij heeft dat veel sneller gedaan dan ik, en we begrijpen allebei wat ‘dit hier’ is en wat wij zijn en hoe het leven is als pauw in Kalkoenland.

Hierdoor vindt een gesprek letterlijk moeiteloos plaats. Elk woord dat we gebruiken wordt ook begrepen zoals het bedoeld is. Er wordt niet iets anders van gemaakt of verbasterd tot iets wat het niet is. Door het wegvallen van de moeite die ik onbewust en vanzelfsprekend altijd moet doen om te kunnen functioneren in een grote stad, merk ik pas hoeveel moeite dat is. Het is net als met zwaartekracht. Je weet niet wat zwaartekracht met je doet tot je gewoon een keer in een antizwaartekrachtkamer gaat zitten.

Hier moet ik mij even nader verklaren, want nu klinkt het alsof ik het heel erg vreselijk vind om me te bewegen in de grote stad waar ik me toch veelal begeef tussen mensen die ik leuk en interessant vindt. Ik vind het niet vreselijk en het is ook niet extreem vermoeiend, maar het feit is wel dat ik mij aanpas aan de omgeving terwijl een groot deel van omgeving geen moeite doet om zich aan te passen aan mij. Er wordt van mij verwacht dat ik interesse toon in wat anderen leuk vinden terwijl het overgrote deel van de mensen om me heen geen interesse toont in wat mij beweegt.

Uitzonderingen daargelaten, natuurlijk, en ik hoop dat die mensen weten dat zij een uitzondering zijn. Een graadmeter daarin is in hoeverre ik bereid ben te praten over wie of wat ik ben (of denk te zijn) en hoe ik deze realiteit ervaar. Als ik daarover open met je praat, ongeacht hoe gestoord dat klinkt, dan vertrouw ik je en schat ik je waarschijnlijk hoger in dan jij jezelf inschat en dan is er geen reden om je aangesproken te voelen door deze tekst.

Maar niet alleen op dat punt was de ontmoeting met Richard verhelderend. Richard kwam met een idee naar me toe, een project om samen aan te werken, en dat vroeg van mij om bij mijzelf na te gaan wat ik wil en hoe ik mijzelf zie als pauw in een wereld vol kalkoenen. Nogmaals, minus de uitzonderingen, en eveneens nogmaals, de kalkoenen zijn ‘de standaard’ en een pauw is de vreemde en wellicht gestoorde idioot. Je moet tegenwoordig zo op je woorden passen, voor je het weet heb je een boze meute met hooivorken voor de deur staan die je op de brandstapel willen smijten.

Ik merkte dat ik nog in de oude modus opereerde waarin ik graag mensen wilde laten zien wat ‘dit hier’ is en in hoeverre dat onwaar is. Ik wilde mensen helpen om wakker te worden door ze te laten zien dat ze wakker kunnen worden en ze te laten zien hoe ze dat zouden kunnen doen. Dit was de modus waarin ik de website www.autolyse.nl schreef en publiceerde, maar dat is alweer meer dan vijf jaar geleden.

Ik realiseerde me dat die oude modus van mensen te helpen door hen te vertellen wat ‘dit hier’ is en wat zij zijn, door hen er op te wijzen wat dit niet is en wat zij niet zijn, aan het begin van dit jaar volledig was weggevallen. Het was daarvoor al stukken minder geworden, maar begin januari was het volledig verdwenen. Dit werd door dit lichaam-geest-systeem ervaren als een gemis, het was iets kwijt, en dat leverde een gevoel van richtingloosheid op waar ik een week lang niets mee kon.

Doordat de ooit ervaren noodzaak om mensen te ‘onderwijzen’ over de Droomstaat is weggevallen, merk ik ook dat de moeite die ik moest doen om mij te bewegen in Kalkoenland drastisch is verminderd. Die ooit ervaren noodzaak om te ‘onderwijzen’ kwam voort uit het idee of het gevoel dat dit leven anders zou moeten zijn en dat het voor de kalkoenen veel beter zou zijn als ze zich zouden realiseren dat ze in werkelijkheid allemaal pauwen zijn, maar het is niet aan mij om dat te beslissen en niet aan mij om daar iets aan te veranderen.

Bovendien, het feit dat ze denken en geloven dat ze kalkoenen zijn verandert niets aan het feit dat ze werkelijk pauwen zijn die alleen maar ten onrechte denken en geloven dat ze kalkoenen zijn. Niet elke pauw die denkt dat hij een kalkoen is zal gaan inzien dat hij of zij in werkelijkheid een pauw is, en dat hoeft ook niet. Het is niet mijn taak om iedereen wakker te schudden.

Het is niet mijn taak om de Droomstaat nog verder in kaart te brengen en iedereen ervan te overtuigen dat dit het dromen van een droom is — hoewel het boek waaraan ik momenteel werk daar nog wel over gaat, maar dat is materiaal wat ik al geschreven heb en waarmee ik dat hoofdstuk mooi kan afsluiten. Ik heb het gevoel dat mijn functie als schrijver nu eerder ligt in het laten zien hoe het is om Kalkoenland te zien vanuit het pauw-perspectief en deze ‘Frits Snips’ weblog was in feite al de eerste stap in die richting.

Niettemin nodig ik iedereen die vragen heeft over het ontwaken in of uit de Droomstaat, of vragen heeft over hoe het is om een pauw in Kalkoenland te zijn, of denkt dat ik informatie kan verschaffen om te helpen bij de zoektocht, mij een E-MAIL te sturen. Ik zal dan natuurlijk mijn best doen om je op gang te brengen of te houden.

Maar ook voor mij houdt het hier niet op, er is altijd verder. Het enige wat dit wegvallen van de noodzaak om mensen te helpen of te ‘onderwijzen’ mij oplevert als lichaam-geest-systeem is nog meer rust en nog mee vrijheid om lichter te reizen door de ongekende krankzinnigheid van deze compleet gestoorde droomwereld.

Mijn 2020

Allereerst: Gelukkig Nieuwjaar! Ik wens iedereen een prachtig 2020 toe en dat iedereen maar mag vinden waarnaar hij of zij op zoek is. Het is inmiddels dag twee van het nieuwe jaar en het is weer tijd om gewoon door te gaan met wat ik vorig jaar ook deed.

Dat is in feite wat volgens mij iedereen doet, gewoon doorgaan op de oude voet. We maken ons misschien even wijs dat het in het nieuwe jaar allemaal anders zal zijn en dat we het allemaal anders gaan doen, maar slechts weinigen zullen werkelijk het roer volledig omgooien; voor zover dat mogelijk of werkelijk zinvol is. Ook ik ben daar geen uitzondering op, hoewel misschien op het gebied van het roer omgooien, aangezien ik het roer heb losgelaten.

Ik pak zo zoetjes aan weer mijn bezigheden op. Komende vrijdag, dat is op dit moment dus morgen, begin ik weer met mijn vrijwilligerswerk in ARTIS. Tot 18 januari is er op donderdag, vrijdag en zaterdag de mogelijkheid om in een donkere dierentuin rond te wandelen en vrijwilligers houden dan een oogje in het zeil en geven antwoord op vragen. Dat ga ik morgen doen, omdat ik dat heel erg leuk vind om te doen.

Daarnaast werk ik aan materiaal dat wellicht ooit een boek gaat worden. Ik doe dit omdat ik plezier beleef aan het werken met teksten. Ik vind dat in feite het leukste dat er is. Natuurlijk maak ik me wijs dat het ook belangrijk is of een doel dient, maar dat is niet werkelijk ergens op gebaseerd. Net doen alsof wat je doet belangrijk is voor jezelf of voor andere mensen, of gewoon voor het bedrijf waar je werkt, is noodzakelijk voor het actiefiguur om bezig te blijven. En op zich is bezig blijven niet noodzakelijk, maar het lijkt er op dat de tijd daardoor sneller voorbij gaat en een hele dag niets doen is gewoon dodelijk saai.

Verder schrijf ik voor deze blog en ik maak me wijs dat het schrijven voor deze blog iets toevoegt aan het leven van de mensen die dit lezen. Ook hiervoor heb ik geen enkel bewijs, maar dat maakt niet uit. Dit hele leven is het dromen van een droom en ikzelf, als het actiefiguur Frits, ben een gedroomd karakter in die gedroomde werkelijkheid. Niets van dit alles is waar en niets is ooit gebeurd, maar schijnbaar gebeurt er van alles en waarom zou je dan niet net doen alsof het wel ergens over gaat?

Ik maak mezelf wijs dat wat ik doe ergens nut voor heeft. Ik maak mezelf wijs dat ik beslissingen kan nemen en dat er iets bereikt kan worden. Wat dat is en of iets wel of niet lukt doet er niet toe, omdat ik weet dat het niet waar is en alles letterlijk nonsens is. Ik kan er voor kiezen om me ontzettend druk te maken over dat alles zinloos en doelloos is, maar ik kan ook gewoon net doen alsof het zinvol is en een doel dient, terwijl ik me er volledig van bewust ben dat ik mijzelf van alles wijs maak wat niet waar is.

It’s a joke! Dit alles is het uitspelen van een geloof in het idiote idee dat iets afgescheiden van eenheid kan bestaan en vervolgens zijn we vergeten om daar om te lachen. Dit betekent niet dat je moet stoppen met mee te doen, maar dat je gewoon door moet gaan met het leven en alleen maar hoeft te zien dat het een idioot idee is. Het lachen komt dan vanzelf wel.

Ik doe van alles waarvan ik me wijs kan maken dat het tot iets kan leiden. Wat dat is weet ik niet en daar houd ik me ook niet mee bezig. Ik doe van alles, maar stuur niets. Ik blijf dat doen zolang de financiën dit toelaten en wanneer het geld op is zal ik iets anders moeten verzinnen of er komt opeens iets langs dat het schijnbare probleem op een magische manier oplost… maar dat zien we dan wel weer.

Als laatste wil ik iedereen meegeven dat het leven niet ingewikkeld of zwaar is, maar dat wijzelf dit leven ingewikkeld en zwaar maken. Wij geven alles alle waarde en betekenis die het heeft. Je kunt het serieus nemen en er onder lijden, of je kunt het zien voor wat het is: een idioot idee waarom we zijn vergeten te lachen. Hoe ingewikkeld of zwaar kan iets zijn als het in essentie niet werkelijk bestaat?