Zelfontwikkeling?

Een van de vervelende feiten van dit leven, voor de ego-denkgeest alias egozelf, is dat het onmogelijk is om iets te veranderen aan of voor jezelf. Het lijkt alsof we die vrijheid wel hebben, maar mijn persoonlijke ervaring en constatering (na jaren van onderzoek en contemplatie) is dat we die vrijheid niet hebben.

Er zijn verschillende redenen waarom we niet in staat zijn om iets aan of voor onszelf te veranderen. Ten eerste zijn wij niet dit lichaam-geest-systeem, dus als we in staat zouden zijn om iets te veranderen, dan zou dit niet zijn voor ons maar voor het lichaam-geest-systeem. Maar, helaas, dit lichaam-geest-systeem is een gedroomd karakter in een gedroomde realiteit en bestaat niet werkelijk; dus hoe verander je iets aan of voor iets wat niet werkelijk bestaat?

Deze eerste reden is in principe nog wel te begrijpen, maar egozelf kan en wil dat niet accepteren. Een reactie hierop kan zijn dat we toch gewoon blijven proberen er iets aan te veranderen, want het is toch maar een droom en het maakt niet echt uit, en stel dat het niet zo is, dan is het beter om het te blijven proberen; tegen beter weten in. Een andere reactie kan zijn om niets meer te doen, omdat het zinloos is, en ergens te gaan zitten met een grote spirituele glimlach op ons gezicht waarmee we laten zien hoe verlicht we zijn; eveneens tegen beter weten in.

Er is ook nog een tweede reden waarom we niets kunnen veranderen aan of voor onszelf. Die tweede reden is veel lastiger om te begrijpen en al helemaal onmogelijk om te accepteren voor egozelf. Deze tweede reden is heel simpel, overzichtelijk en bijna logisch te noemen, maar volkomen ongeloofwaardig voor egozelf en daarmee voor ons. Hij gaat als volgt:

Er is alleen eenheid. De kern van eenheid is dat afscheiding onmogelijk is. Blijkbaar is er de gedachte aan afscheiding van eenheid ontstaan en die gedachte werd als serieuze mogelijkheid gezien. Maar, omdat afscheiding onmogelijk is, werd deze afscheiding gecorrigeerd op het moment dat deze schijnbaar plaatsvond.

Dit betekent dat het leven dat wij leiden al voorbij was op het moment dat het leek te gebeuren. Elke gebeurtenis en ervaring is al doorleefd voordat we er aan begonnen, alles is al gebeurd voor het kon plaatsvinden. Dit houdt in dat het leven wat we nu denken te leven als het lichaam dat we nu denken te zijn, een mentale herbeleving is van iets wat schijnbaar heeft plaatsgevonden, is gecorrigeerd en wat dus al voorbij is. Hoe kun je iets veranderen aan of voor iets wat al voorbij is?

Tijd is een illusie binnen de Droomstaat. Het idee en de uitvoering van afscheiding van eenheid heeft schijnbaar plaatsgevonden binnen tijdloosheid en dat is waarom het is gecorrigeerd en voorbij was voor het kon plaatsvinden. Binnen tijdloosheid kan in principe niets plaatsvinden of alles gebeurt tegelijk waardoor het tegen elkaar kan worden weggesreept. Wat we als ons leven ervaren, is een projectie (geen realiteit) geprojecteerd en uitgerekt in tijd (illusie). Hierdoor lijkt het alsof er iets heeft plaatsgevonden (het verleden), er nu iets ervaren wordt en plaatsvindt (het heden) dat kan leiden tot iets wat nog moet plaatsvinden (de toekomst).

Deze projectie (illusie) in tijd (illusie) zorgt ervoor dat we geloven dat we de mogelijkheid hebben om iets te veranderen aan iets waarvan we geloven dat het nog moet plaatsvinden, maar de realiteit is dat alles al is gebeurd voor het kon gebeuren, waardoor er nooit iets is gebeurd. Het is vergelijkbaar met een film op een DVD. Wanneer we beginnen te kijken naar de film, weten we niet hoe deze eindigt en denken we dat er van alles kan gebeuren, terwijl de realiteit is dat het verhaal van de film, compleet met het einde, al vaststaat op de DVD.

Het is letterlijk onmogelijk voor het lichaam-geest-systeem onder leiding van egozelf om te geloven en te accepteren dat wat we denken dat plaatsvindt niet plaatsvindt en dat we alleen maar leven in de illusie van gebeurtenissen, geprojecteerd en uitgerekt in de illusie van tijd, waardoor er de illusie van vrije wil kan ontstaan, waardoor er het onterechte idee ontstaat dat we iets kunnen veranderen aan en voor onszelf.

Als ik het nu even op mijzelf betrek, dan is het zo dat ik begrijp dat er niets is gebeurd omdat het waanzinnige idee van afscheiding is gecorrigeerd voor het kon worden uitgevoerd. Ik weet dat dit leven van mij de projectie is van iets wat nooit heeft plaatsgevonden, waardoor het vanzelfsprekend niet te veranderen is, maar dit lichaam-geest-systeem is niet in staat om dit te accepteren. Dit zorgt ervoor dat er een strijd gaande is in dit systeem, aangezien er iets is waarvan het systeem vindt dat het moet veranderen, terwijl ik weet dat dit niet mogelijk is.

Ik weet niet wat ik hiermee aanmoet, terwijl ik heel goed weet dat ik er niets mee aan hoef te moeten. Ik hoef niets te doen, maar ik mag wel van alles doen. De oplossing is niet om niets te doen, maar wel om gewoon iets te doen zonder te denken dat dit het door mij gewenste effect zal hebben, aangezien het al allemaal is gebeurd en nooit is gebeurd.

Het is zo idioot dat, stel dat iets wat ik probeer te veranderen daadwerkelijk verandert, dan nog is dat omdat het al heeft plaatsgevonden. Niettemin gaat het denken van egozelf daarmee aan de haal en zorgt ervoor dat het systeem gaat geloven dat het niet zou hebben plaatsgevonden als de verandering niet in beweging zou zijn gezet, terwijl ook dat iets is wat al heeft plaatsgevonden voor het kon plaatsvinden.

Mijn plan — wat al heeft plaatsgevonden — is om gewoon te proberen iets te veranderen — wat al heeft plaatsgevonden — zonder te verwachten wat voor effect dit zal hebben — omdat het al heeft plaatsgevonden — op mijn leven — wat al heeft plaatsgevonden. Hoe krankzinnig is dat?

Bezig zijn en tijd vullen

Ik merk bij mijzelf dat ik voortdurend bezig ben met het vullen van de tijd, en dat is niet altijd even gezond voor het lichaam. Ik ben bezig met schrijven, met wandelen, met Facebook, met het kijken van series of YouTube filmpjes, en als ik niets meer kan verzinnen dan gaat er wel alcohol of chips of iets anders in — puur als tijdvulling.

Het lukt me meestal wel om tot een uur of vier ’s middags zonder na te denken bezig te zijn, maar daarna weet ik het niet meer en ik moet voortdurend iets doen om de tijd door te komen. Ik vroeg me deze ochtend af waarom ik dat doe, waarom kan ik niet gewoon niets doen als er niets te doen is? Ik hoef de tijd niet door te komen, want de tijd gaat vanzelf voorbij. Tik tok tik tok tot het weer een volgende dag overnieuw begint. Ik hoef daar niets voor te doen, maar doe wel voortdurend van alles.

Ik weet dat wat ik doe uiteindelijk niet altijd gezond is voor het lichaam, en toch kan ik het schijnbaar niet voorkomen. Wat is dat? Waarom is dat? Waarom doe ik dat? Als goede raad schreef ik ooit aan een vriend:

“Eigenlijk zit in alles wat we meemaken, ervaren en voelen een les… we hoeven alleen te zoeken naar wat de les is. Het voordeel is dat, als we er niet achter komen, de les gewoon nog een keer voorbij komt, en het nadeel is meteen ook dat die les weer een keer voorbij komt. Wat ik probeer te zeggen is: je weet het antwoord al.”

Ik ben altijd erg goed in goede raad geven, maar vergeet daarbij soms wel eens dat we allemaal kleine afsplitsingen zijn van één kolossale Egozelf en dat we eigenlijk altijd alleen maar tegen onszelf aan het praten zijn. Dus wanneer ik iemand goede raad geef, dan geef ik mijzelf goede raad. Wellicht wordt het tijd om eens wat meer naar mijzelf te luisteren?

Dus wat is de les voor mij? Er is blijkbaar een angst om niets te doen en ‘niets doen’ zou in feite inhouden dat ik het leven voorbij laat gaan zoals het gaat; dat ik de tijd laat voortmodderen zoals het moddert. Waarschijnlijk ben ik — of eigenlijk Egozelf — onbewust bang dat er dan iets gaat gebeuren of dat er juist iets niet gebeurt wat volgens mij — eveneens onbewust — zou moeten gebeuren. Blijkbaar heb ik het stuur nog niet zo volledig losgelaten als ikzelf dacht.

En natuurlijk wil Egozelf dat ik doorga en bezig blijf, al was het alleen maar met denken. Egozelf is doodsbang voor absolute vrije tijd waarin letterlijk niets wordt gedaan en Egozelf blijft het lichaam aansturen om door te gaan, ook als dit ten koste van datzelfde lichaam kan gaan. Er mag niet stil worden gestaan, want dan zou er zomaar opeens gezien kunnen worden dat het niet uitmaakt of ik iets wel of niet doe, of ik überhaupt iets doe. De tijd gaat sowieso vanzelf voorbij en alles wat niet gedaan wordt kan niet worden gemist omdat het niet gedaan wordt en dus niet bestaat. Iets wat niet bestaat kan nooit worden gemist.

Nu is het natuurlijk niet de bedoeling dat ik opeens beslis om, wanneer ik klaar ben met wat ik te doen heb, helemaal niets te doen. Want dat zou iets doen zijn, namelijk ‘niets’ doen. Het enige wat ik kan doen is zien hoe het mechanisme werkt en zien dat ik dus blijkbaar bang ben voor de leegte dat ‘niets doen’ is. Mij hier bewust van zijn en accepteren dat het blijkbaar zo is, kan er voor zorgen dat het stopt omdat het iets is wat ik niet wil.

Zolang ik niet weet wat ik niet wil, kan dat niet worden gezien als iets wat ik niet wil en kan er niet de mogelijkheid ontstaan waarin er gestopt wordt met doen wat ik niet wil. Maar dat wat ik niet wil — zoals de dingen die schadelijk zijn voor het lichaam — wordt gepresenteerd en gezien als iets wat ik wil doordat Egozelf mij laat geloven dat het mijn beslissing is. Het is de perfecte camouflage, maar als gezien wordt dat het een camouflage is, dan kan het ’t niet meer camoufleren.