Simpele oefening

Even een kort berichtje over een simpele oefening. Ik heb hem niet zelf bedacht, maar dit is mijn variant… de Snips Variant die misschien wel veel besmettelijker is dan de originele variant.

In welke situatie jij je ook bevindt en waarin je een vorm van ongenoegen ervaart — of dit een kleine irritatie is of een woedende razernij maakt niet uit; de orde van grootte doet er niet — zeg dan ‘STOP!’ en neem mentaal een stap achterwaarts om ruimte te creëren voor het kijken naar ‘het probleem’.

Dit kan door letterlijk ‘STOP’! te zeggen, maar ook door je op je ademhaling te concentreren of door letterlijk fysiek een stap achterwaarts te doen. Het maakt niet uit hoe je het doet, als je maar op wat voor manier dan ook de focus op ‘het probleem’ verbreekt en jezelf de ruimte kunt geven om afstand te nemen en naar de reden van je ongenoegen te kijken.

Kijk, nadat je mentaal afstand hebt genomen, goed en intensief naar ‘het probleem’ en realiseer je dat dit is wat je NIET verkiest. Ga niet proberen ‘het probleem’ op te lossen, maar stel jezelf de simpele vraag: ‘Wat is het dat ik WEL verkies?’

Deze vraag kent verschillende varianten, zoals: ‘Wat is het dat ik wil?’ of ‘Wat wil ik dat hiervan komt?’ of ‘Wat is het dat ik wil dat nu gebeurt?’ of ‘Wat is het beste dat hieruit voort kan komen?’ — kies degene die voor jou het beste werkt.

Het is van belang dat je niet op zoek gaat naar een antwoord, maar dat je alleen de vraag stelt en je volledig focust en concentreert op die vraag. Als er spontaan een antwoord opkomt, concentreer je pas dan op het antwoord en richt je focus daarop, maar ga er niet nu ter plekke een verzinnen.

Dat is de hele oefening. Je kunt hem letterlijk overal op toepassen. Ik ga je niet vertellen wat het doet of wat het effect is op je leven, ik laat je daar liever zelf achter komen.

Blijven kiezen

Als alles éénheid is, en dat is het omdat er geen twee is, dan kan er geen tweestrijd bestaan. Er kan niet iets zijn dat tegenover iets anders staat en er kan niet iemand zijn die jou of mij of wat dan ook iets aandoet of bedreigt.

Dit is simpele logica, maar het brein, ons denken, doet er alles aan om dit te weerspreken, en de ego-denkgeest versterkt dat alleen maar door dualiteit te projecteren waar alleen éénheid bestaat. We zien dualiteit en nemen aan dat dit waar moet zijn. Vervolgens ervaren we dat iets ons bedreigt — direct of indirect, daadwerkelijk of in potentie — en gaan ons daartegen beschermen.

Maar naast dat iets wat we niet graag willen, die schijnbaar door ons ervaren bedreiging — en of dit nu een misdadiger, een natuurramp, Covid-19 of een gedwongen vaccinatie is, doet er niet toe — is er automatisch ook iets wat we wel graag willen. Is het dan niet veel logischer om je te richten op dat wat je wel graag wil, in plaats van je te verzetten tegen dat wat je niet graag wil?

Het is het één of het ander. Je kunt niet geloven dat alles één is en vervolgens geloven dat er iets is dat jou bedreigt, en als je dat wel gelooft, kun je je niet verzetten tegen dat wat je niet wilt en je tegelijk richten op wat je wel wilt. Je moet hierin een keuze maken.

Binnen Een Cursus in Wonderen wordt dit de keuze tussen de ego-denkgeest en de heilige geest genoemd, tussen de onjuist gerichte denkgeest en de juist gerichte denkgeest. Dit houdt niet in dat je hiermee de bedreiging ontkent of dat hierdoor de bedreiging verdwijnt, maar het houdt in dat je er op een andere manier naar kijkt en er op een andere manier op reageert.

Wanneer je kiest voor de juist gerichte denkgeest, dan kies je in feit voor de overtuiging dat alles éénheid is. Dan neem je aan en kies je ervoor om te geloven dat zowel dat wat je niet wilt en dat wat je wel wilt beide projecties zijn vanuit je onbewuste Zelf (hoofdletter Z) en kies je ervoor om je aandacht te schenken aan wat je wel wilt.

Dat wat je niet wilt is er dan nog steeds, en dat brengt ons op het moeilijkste onderdeel, namelijk het vanuit liefde en vergeving omarmen van dat wat je niet wilt — die misdadiger, die ziekte, die vaccinatie — aangezien ook dat een projectie is vanuit dat wat je werkelijk bent; vanuit jij als éénheid. In feite is dat wat je niet wilt een projectie van het deel van jij als éénheid dat nog roept om liefde en vergeving.

Het vervelende is dat jij als personage hier niet veel over te zeggen hebt, ook al ben je de enige die er iets over te zeggen heeft. Het brein, ons denken, gaat dit nooit begrijpen en kan dit nooit uitvoeren. Het enige wat wij hier nu kunnen doen, stel dat we geloven wat ik hierboven heb beschreven, is ons Zelf (hoofdletter Z) er aan herinneren dat we willen kiezen voor wat we willen, en dan maar hopen dat het brein en ons denken het opgeeft om die keuze te dwarsbomen.

Daarom wordt dit ook wel ‘genade’ (‘grace’) genoemd, het moment waarop ons denken het opgeeft nadat we keer op keer, jaar na jaar, eeuw na eeuw, leven na leven, voortdurend hebben gekozen voor de juist gerichte denkgeest om vervolgens weer te worden verleid door de onjuist gerichte denkgeest.

Pas dan, wanneer het denken het opgeeft — iets waar we geen controle over hebben — kunnen we rusten in die juist gerichte denkgeest en ons focussen op wat we willen, en dat wat we niet willen, zullen we dan in liefde en vergeving kunnen omarmen tot het langzaamaan zal oplossen. Ik zie dit als de enige plausibele oplossing.

Gedachten, denken en weten

Er zijn drie zaken die we vrij makkelijk met elkaar verwarren of met elkaar in verbinding brengen, terwijl ze letterlijk niets met elkaar te maken hebben. Die drie zaken zijn gedachten, denken en weten.

Laat ik beginnen met ‘gedachten’. Wat zijn gedachten? We denken veelal dat gedachten iets zijn wat wij hebben. Wij denken, dus de gedachten die we ervaren zijn onze gedachten, waarbij we aannemen dat de gedachten die we hebben, voortkomen uit wat wij denken.

Dit is niet zo. Volgens onze wetenschappers schieten er per dag ongeveer veertig- tot zestigduizend gedachten door ons brein. Min acht uur slaap, is dat drieduizend gedachten per uur en zo’n vijftig per minuut. Het merendeel van die gedachten valt je niet eens op en de paar die jij ‘jouw gedachten’ noemt zijn alleen maar de gedachten die het denken claimt.

Het zijn niet jouw gedachten en ze worden niet gegenereerd door jouw denken. Het enige wat jouw denken doet met gedachten, is het claimen van die paar gedachten die je opvallen om daar vervolgens over na te denken en te beslissen of de gedachte waar is of niet.

Die veertig- tot zestigduizend gedachten zijn universeel en vinden buiten ons om plaats. Al die gedachten zijn voor iedereen dezelfde gedachten, het is maar net wie een van die 40.000 tot 60.000 gedachten per dag, 3000 gedachten per uur en 50 gedachten per minuut oppikt, claimt als zijn gedachte en beslist wat voor waarde de gedachte voor hem heeft.

Denken daarentegen, is iets wat ons brein doet. Het is niet een actief iets, maar een reactief iets. Ons brein denkt na over de informatie die door het lichaam wordt aangeleverd. Het brein komt niet met originele gedachten, maar de externe informatie wordt van buitenaf aangeleverd door het lichaam — via de zintuigen in de vorm van sensaties of gedachten — en daarna denkt het brein erover na.

Het brein absorbeert de informatie die wordt aangeleverd door de zintuigen van het lichaam en denkt na of het goed is of niet. Het beslist of iets juist is of niet, of het een goed idee is of niet. Simpelweg gezegd beslist het brein de hele dag over ‘ja’ of ‘nee’ en ‘doen’ of ‘niet doen’.

Natuurlijk is het brein ingewikkelder dan dat, aangezien het bestaat uit drie delen: het bewuste brein (super ego), het onbewuste brein (ego) en het onderbewuste brein (Id). Ik heb het hier alleen over het bewuste brein, aangezien dat het enige deel is waarvan we ons bewust kunnen zijn.

Voor meer informatie over Id, Ego en Superego, lees een oude blog van mij: DE DRIE-EENHEID VAN DE EGO-DENKGEEST – DEEL 1 & DEEL 2; of Google ID EGO SUPEREGO FREUD.

De verwarring tussen denken en weten vindt plaats wanneer we ergens over na hebben gedacht en vervolgens tot de conclusie komen dat we het snappen. Wanneer we denken dat we het snappen, beslist het brein dat we het nu weten. Dit is nooit het geval. Weten is nooit een resultaat van denken. Het enige resultaat van denken kan zijn dat wij zelf denken en geloven dat we het weten, maar dat heeft niets met weten te maken en alles met denken en geloven.

Weten vindt alleen plaats in de denkgeest die de wereld en ons lichaam projecteert. Je kunt alleen iets weten wanneer er de absolute realisatie is dat jij niet dat lichaam bent en dat de wereld niet iets is dat zich buiten jou plaatsvindt of een effect op je kan hebben. Dat is ook het enige dat je kunt weten en het enige dat je hoeft te weten.

Het is wat oude goeroes als Ramana Maharshi en Nisargadatta Maharaj het ‘IK BEN’ noemden. IK BEN is het enige dat je als denkgeest kunt weten; je weet dat je bent, maar niet als dat lichaam in deze wereld in dit universum.

Samenvattend:

Gedachten zijn niet van ons, het zijn ideeën die om ons heen draaien of zweven. Pas wanneer het denken een gedachte claimt, geloven we dat het onze gedachte is, en pas wanneer het denken er over nagedacht heeft, wordt er besloten of het een goede of slechte gedachte is.

Het denken vindt plaats in ons brein, dat alleen maar kan nadenken over informatie dat door onze zintuigen wordt aangeleverd. Het denken beslist of het positief of negatief is, of we het doen of niet, en het beslist of iets waar is of niet waar is. Deze beslissing maakt het niet waar of onwaar, het levert alleen het geloof op dat iets waar is of niet, waarna we alleen maar geloven dat we het weten.

Het echte weten vindt alleen plaats in de denkgeest en ontstaat na de absolute realisatie dat we niet ons lichaam zijn, niet dat ik-personage. Dit weten bestaat uit de enige wetenschap die mogelijk is: IK BEN. Elk ander weten dan IK BEN is gebaseerd op vermoedens, veronderstellingen en aannames en niets meer dan het geloof het te weten, wat gewoon geloven is en niet weten.

Gedachten komen niet voort uit ons denken, ze staan los van ons en kunnen alleen worden geclaimd door ons denken. Ons denken levert niet iets weten op, alleen het geloof en de overtuiging dat we iets weten. Weten staat los van ons brein en vindt alleen plaats in de denkgeest na de realisatie dat we denkgeest zijn en niet dat lichaam.

Overigens, wanneer er de realisatie is dat we denkgeest zijn en niet ons lichaam, is het vrijwel meteen overduidelijk dat het brein in dat lichaam niets ons brein is, het denken niet ons denken en de gedachten niet onze gedachten. Hierdoor blijft alleen het weten van IK BEN over.

Het volwassen perspectief

Op Facebook schreef Houk, een vriend van me, een klein berichtje dat ik graag even wil delen. Het is al veel vaker gezegd in verschillende vormen, maar vandaag kwam het in deze vorm op het juiste moment. Het is echt super simpel, en het gaat als volgt:

“Ik hou van het leven, het stroomt als water. Soms snelt het snel naar beneden, soms zit het vast op een stel keien. Uiteindelijk zal het gewoon in de oceaan verdwijnen.”

© Houk. (door mij vertaalt uit het Engels)

Natuurlijk ervaren veel mensen het niet op deze manier. Voor veel mensen is het leven een worsteling, maar dat komt omdat er van alles is wat ze geloven te willen en van alles wat ze geloven te moeten. Ze geloven dat het leven iets is wat hen overkomt, in plaats van dat ze zien dat zij zelf dat leven zijn.

Vanuit het volwassen perspectief gezien is ons bestaan op aarde vergelijkbaar met een rivier die naar beneden stroomt en uiteindelijk terechtkomt in de zee. Vanuit die zee zal damp opstijgen en die damp zal zich als wolk verplaatsen tot het als regen zal neerdalen en opnieuw een rivier zal vormen die naar beneden stroomt om uiteindelijk weer in diezelfde zee te belanden.

Het probleem, de reden waarom ons eigen leven een worsteling lijkt, is dat we het persoonlijk nemen. Zoals gezegd, we geloven dat het leven ons overkomt en daarom moeten we daarmee in onderhandeling om voor elkaar te krijgen wat wij willen. Maar het leven gaat niet over ons, wij zijn dat leven en dat leven is volmaakt onpersoonlijk. Het overkomt niemand omdat er niemand is.

Wanneer een rivier naar beneden stroomt, op weg naar de zee vanwaaruit hij als damp is voortgekomen, en er ligt een obstakel op zijn weg — stenen, vuilnis, troep, een dood lichaam, wat dan ook — dan gaat die rivier niet het gevecht aan met het obstakel, maar zoekt een manier om eromheen te stromen of wacht geduldig tot zijn volume zo groot wordt dat hij eroverheen kan stromen.

Wat de meeste mensen doen, is zich verzetten tegen het obstakel en het gevecht aangaan met het obstakel. Ze voelen zich persoonlijk bedreigt en schieten in de ‘vecht of vlucht’ modus. Dit is de modus waar de meeste mensen inzitten, omdat ze niet de realisatie hebben dat het niet om of over hen gaat. Het leven is onpersoonlijk en wij zelf zijn dat leven — niet onderdeel van dat leven, maar het leven zelf.

Uiteindelijk, zoals Houk ook zegt, zullen we gewoon terugkeren naar de bron vanwaaruit we zijn voortgekomen. Het doet er dan niet meer toe wat voor rivier we zijn geweest, het doet er dan niet meer toe wat voor regenbui we zijn geweest, het doet er dan niet meer toe wat voor wolk we zijn geweest en het doet er dan niet meer toe wat voor damp we zijn geweest. We zijn gewoon weer wat we altijd zijn geweest, alleen de vorm is veranderd.

Omdat het er uiteindelijk niet meer toe doet wat of hoe je bent geweest, heeft het nu ook geen enkele zin om je druk te maken over wat of hoe je denkt en gelooft te moeten zijn of over wat je denkt en gelooft dat je nodig hebt. Net als die rivier, hoef je alleen maar te stromen. Je hoeft alleen maar te zijn, omdat dat is wat je bent.

Vanuit het volwassen perspectief is het leven werkelijk zo simpel, maar om het zo te kunnen ervaren dien je wel volwassen te worden. Niet qua leeftijd, niet qua lichaamsvorm, maar — en laten we dat verschrikkelijke woord maar eens gebruiken — spiritueel. Je moet qua denkgeest volwassen worden en dat is iets wat ons nooit is geleerd.

Alles wat ons wordt geleerd en onderwezen is gericht op wijzelf als losstaande entiteit in een potentieel bedreigende wereld. Deze indoctrinatie begint vanaf het moment dat we doorkrijgen en geloven dat we een losstaande autonome ‘ik’ zijn en vanaf dat moment kunnen we alleen maar denken vanuit dat paradigma.

Om werkelijk volwassen te worden, moet je alles wat je is geleerd, alles wat je is verteld, alles wat je is onderwezen, uit je systeem verwijderen, zodat je vanuit een vernieuwd en volwassen perspectief naar het leven kunt kijken. Pas dan kun je zien wat werkelijk is in plaats van zien wat jij altijd dacht dat het was. Pas dan kun je zien wat jij werkelijk bent in plaats van wat je altijd hebt gedacht dat je was.

Het leven is onpersoonlijk. Het draait niet om jou en het gaat niet over jou, omdat jij dat leven bent en er is niets anders dan dat leven dat simpelweg is. Dat leven dat je bent begint niet bij de geboorte van jij als vorm en houdt niet op wanneer die vorm overlijdt.

Jij bent dat leven. Jij bent de volledige cyclus die zich keer op keer herhaalt in tijdloze oneindigheid. Jij bent alles zonder dat het ook maar iets met jou als mens, als entiteit, als ‘ik’, te maken heeft. ‘Go with the flow’ betekent niet dat je moet mee stromen met de rivier of het leven, maar dat jij je realiseert dat je die rivier, dat leven, bent! — inclusief alle ups and downs en alle obstakels.

Kijk eens goed om je heen. Bekijk alles zonder oordeel, zonder mening en zonder overtuiging, en realiseer je dan… ‘dat is wat ik ben.’

Voor meer informatie over hoe je mentaal en
geestelijk volwassen kunt worden, ga naar:
www.autolyse.nl

Het jaar nul

Als blogschrijver voel ik me genoodzaakt om toch iets te schrijven over het nieuwe jaar 2021, maar ik heb niet het gevoel dat ik iets zinnigs over het komende jaar kan vertellen.

Ik heb niet echt het gevoel dat er iets is geëindigd en iets anders is begonnen. Het voelt niet alsof 2020 is afgelopen noch dat 2021 is begonnen. In feite is alle waarde die ik voorheen aan een jaar gaf — 1965 geboren, et cetera, et cetera, tot nu — opgelost en verdwenen. Het voelt als het jaar nul en het voelt alsof het altijd jaar nul is geweest.

Bijzonder is wel dat het jaar nul nooit heeft bestaan. We zijn 2021 jaar geleden bij 1 begonnen te tellen en voor het jaar 1 was het ’t jaar -1. Er is nooit een jaar nul geweest en omdat er in feite nooit iets is gebeurd — zoals dat normaal is binnen het dromen van een droom — is het wel toepasselijk dat ik het gevoel heb te leven in het jaar nul, waar het overigens elke dag maandag is.

Waarom maandag? — hoor ik je denken. Maandag is de saaiste dag van de week en gevoelsmatig het begin van de week. Vrijdag begint het weekend en zaterdag zijn we vrij en gaan we leuke dingen doen, zondag gebruiken we om bij te komen van de zaterdag en maandag moeten we weer normaal doen.

Het is natuurlijk veel eerlijker om te stellen dat het elke dag ‘geendag’ is in het jaar nul, maar als ik ’s ochtends opsta lijkt het toch echt een dag te zijn, vandaar dat ik dan maar maandag kies, de minst leuke, minst boeiende, minst bijzondere dag van wat wij een week noemen. In feite doet de dag er niet toe.

Het jaar nul is een oneindige herhaling van ‘geentijd’ waarin niets werkelijk plaatsvindt, terwijl er van alles lijkt plaats te vinden. Je kunt het wonderlijk en magisch noemen of je kunt het waanzinnig en mesjokke noemen. Het ene is niet beter omdat het positief klinkt, zoals het andere niet slechter is omdat we het negatief noemen. Hoe we het noemen, zien of ervaren maakt niet werkelijk uit aangezien het niet werkelijk plaatsvindt.

“Er is geen wereld! Dit is de kerngedachte die de cursus probeert te onderwijzen. Niet ieder is bereid dit te aanvaarden en ieder moet zo ver gaan als hij zich kan laten leiden langs de weg die hem naar de waarheid voert. Hij zal terugkeren en weer verder gaan, of misschien een tijdje ervoor terugwijken en terugkeren eens weer.”

(Een Cursus in Wonderen; WdI.132.6:2,3,4)

Het jaar nul houdt ook in dat er geen verwachtingen zijn, aangezien het na dit jaar nul weer een jaar nul is. In principe is elke seconde het ‘geenbegin’ van het jaar nul en elke seconde weet je weer niet wat er de volgende seconde staat te gebeuren. Verwachten dat er straks A of B zal gebeuren, creëert alleen een grote kans op teleurstelling… en alleen ego kan teleurgesteld zijn omdat alleen ego iets verwacht.

Ik verwacht niet dat het straks beter wordt dan het was noch dat het slechter wordt dan het is. Alles wat er gebeurt, alles wat plaatsvindt, is een verhaal dat we als een (soort van) ‘collectief bewustzijn’ of ‘collectieve denkgeest’ dromen; het is het resultaat van wat wij geloven dat waar is. Nu kan ik gaan wijzen naar dat andere deel van dat collectief, naar de ‘mensen’ die het voor mij wellicht zouden kunnen verpesten, maar dat is zinloos, aangezien ik hier de enige ben die er is… net als jij.

Of het verhaal leuk is of luguber, wonderlijk of waanzinnig, magisch of mesjokke, is van geen belang. Het is alleen maar een verhaal, het dromen van een droom, waarin jaren, maanden en dagen elkaar schijnbaar opvolgen en de ene gebeurtenis schijnbaar het gevolg is van een eerder gebeurde gebeurtenis dat we ‘oorzaak’ noemen. Het enige dat er toe doet is het inzicht en de realisatie dat het verhaal niet waar is en niet meer dan het dromen van een droom.

Het is dus gewoon weer het jaar nul zoals het altijd jaar nul is geweest en altijd jaar nul zal zijn. Wat er gebeurt maakt niets uit, want er is geen wereld en er is nog nooit iets gebeurd. Elke nieuwe schijnbare seconde heeft geen connectie met de vorige schijnbare seconde noch met de volgende schijnbare seconde.

Wat wij de oorzaak van een gevolg noemen, is alleen maar het gevolg van wat we als gevolg ervaren, waardoor het gevolg de oorzaak is van wat we voor oorzaak aanzien. Er is geen onderlinge connectie anders dan dat het allemaal jaar nul is. Het is allemaal nieuw en voor de eerste keer en niemand weet wat dit is, waarom het zo is of waar het naartoe gaat.

Ik zeker niet… maar dat interesseert me gelukkig ook niet meer zo heel erg. Ik zie het wel langskomen en merk wel hoe er gereageerd gaat worden. Ik wens iedereen een jaar nul toe.