De dood

De wereld is zo’n overtuigende illusie dat iedereen om de zoveel tijd weer teruggetrokken wordt in de waanzin van een fysieke realiteit. Het kan me niet schelen hoe verlicht jezelf denkt te zijn, niemand is daar altijd 100% tegen bestand.

Afgelopen zaterdag, 27 maart, is een vriend van me overleden. Het overlijden van iemand dichtbij is bijna een standaard trigger om weer in de illusie van een fysieke realiteit te worden getrokken. Het verlies doet pijn en wordt gevoeld in dat lichaam, waardoor alles — de gehele wereld — in één klap weer werkelijkheid wordt.

Dit is natuurlijk niet waar. In Een Cursus in Wonderen wordt heel duidelijk en heel direct gesteld: Als er leven is, dan is er geen dood, en als er dood is, dan is er geen leven. De twee gaan niet samen omdat ze elkaar tegenspreken. Aangezien er iets is dat leven teweegbrengt, al is het slechts een uiterlijke projectie of manifestatie van de innerlijke conditie van de Denkgeest, kan hetgeen dat dit projecteert of manifesteert niet sterven. Want, nogmaals: Als er leven is, dan is er geen dood.

Op momenten zoals deze, waar een dierbaar iemand opeens is verdwenen, is het extreem moeilijk om in gedachten te houden dat die iemand, althans, dat wat die iemand animeerde, nooit dat lichaam is geweest. Hij was altijd de projectie van een gedachte aan afscheiding die plaatsvond in een bijna schizofrene Denkgeest.

Zoals Een Cursus in Wonderen ook zegt, de gedachte of de energie waarmee een lichaam wordt geanimeerd, geprojecteerd of gemanifesteerd, verlaat nooit de bron. Dit betekent onherroepelijk dat de gedachte/energie waarmee deze vriend van mij werd geprojecteerd en de gedachte/energie waarmee ik word geprojecteerd, dezelfde gedachte en energie is waarmee jij wordt geprojecteerd.

Geen van die gedachtes of energieën verlaten ooit hun bron. Het is daar waar we werkelijk zijn, het is daar waar we allemaal hetzelfde zijn en het is daar waar deze overleden vriend nog steeds is; nooit geboren en dus nooit gestorven.

Ik rouw om de realisatie en het feit dat ik deze vriend hier in de illusie, in de droomstaat, nooit meer zal kunnen ervaren. Ik kan hem nooit meer zien, nooit meer spreken en nooit meer met hem lachen. Maar wat me rust geeft is de wetenschap dat hij nooit werkelijk in deze illusie, deze droomstaat, is geweest; net zoals ik hier nu niet ben. Alles is in de Denkgeest waar vanuit de illusie wordt geprojecteerd. Het is daar waar deze vriend is en altijd is geweest, net als ik, net als jij.

Op aarde gaan we dood omdat we klaar zijn of omdat het lichaam, ons vervoermiddel, het opgeeft. We verwarren de bestuurder met het vervoermiddel en het is die verwarring die pijn doet; de illusie van verlies dat nooit verloren kan gaan. Tijdens een begrafenis nemen we afscheid van het vervoermiddel terwijl de bestuurder al lang terug is waar hij altijd is geweest. Die verwarring is te vergelijken met treuren en rouwen om een gecrashte Fiat terwijl de bestuurder de Fiat heeft achtergelaten en al lang compleet veilig en in vrede ergens anders is.

Ik zeg niet dat het verkeerd is om te rouwen. Zoals ik al zei, we rouwen omdat we niet meer kunnen genieten van de overledene in deze illusie. Dat is iets dat pijn doet, het is iets dat het leven in deze illusie minder mooi maakt en daar mag je best even stil bij staan en een traantje om laten.

Dat wat de overleden vriend werkelijk is geweest, is hij nog steeds, en hij is nog steeds veilig daar waar hij altijd is geweest; als gedachte/energie in de Denkgeest. Deze vriend is hier nooit werkelijk geweest, zoals ik hier ook niet werkelijk ben. Het was de Denkgeest die in zijn schizofrene droom deze vriend en mij tijdelijk als gedachte/energie heeft geprojecteerd… net zoals de rest van de wereld.

De misvatting van bestaan

De misvatting van je bestaan begint met het idee dat je controle over je eigen leven hebt; dat je weet wat je wilt en in staat bent om dit voor elkaar te krijgen. Hiervoor dient wel iedereen te doen wat jij voor ogen hebt en zich te gedragen volgens jouw onuitgesproken richtlijnen.

Het gevolg van dat je denkt dat je alles onder controle hebt, is dat, wanneer het niet loopt zoals je voor ogen hebt, je altijd zult denken dat de schuld bij een ander ligt, aangezien anderen zich niet gedragen in lijn met wat volgens jou juist is. Jij doet alles goed en het zijn altijd weer die anderen die het lopen te verkloten.

Maar jouw wereld is je eigen creatie. Jouw wereld en alles wat daarin gebeurt is het gevolg van de vergissing dat jij een losstaande entiteit bent die controle denkt te hebben en dus kan overzien wat er moet gebeuren en hoe dat er uit moet zien. Dit betekent dat er niemand anders dan jijzelf verantwoordelijk is voor hoe die wereld er uitziet; als het goed gaat, maar zeker ook en vooral als het fout gaat.

Bevrijding of verlichting of ontwaken, maakt niet uit hoe je het noemt, is pas mogelijk wanneer jij jouw rol in het geheel ziet en je de nederigheid kunt opbrengen om in te zien dat je geen controle hebt en niet weet wat er dient te gebeuren of hoe het eruit zou moeten zien.

Dit laat je achter met geen andere keuze dan alles over te laten aan “iets anders” dan jezelf, “iets” dat kan doen voor jou wat jijzelf niet kunt. Het maakt niet uit hoe je dat noemt. Noem het een hogere macht, de heilige geest, Jezus, Boeddha, God, de vriendelijke grote reus, wat je maar wilt, maar je moet het wel serieus nemen.

De derde weg — 3

(Lees eerst De derde weg — 1 en De derde weg —2)

In dit laatste deel ga ik het geheel afronden. In principe is alles gezegd in het eerste en tweede deel, maar ter afronding wil ik toch nog het een en ander zeggen, extra uitleggen en benadrukken.

Zoals ik al heb geschreven, is de derde weg vrij simpel. Het enige wat je hoeft te doen, is observeren wat er om je heen gebeurt zonder daar meteen vanuit het ego-denken op te reageren, en vervolgens stel je vast of dat wat je ziet en ervaart echt is wat je wilt of iets is wat je niet wilt. En daar houdt jouw taak op!

Het is wel noodzakelijk dat jij je realiseert dat alles wat je om je heen ziet, alles wat je ervaart en alles wat je voelt, niets anders is dan de reflectie en projectie — letterlijk de verbeelding — van wat jij als denkgeest denkt en gelooft dat waar is. Jij als denkgeest creëert en projecteert het en dat is wat jij als het geprojecteerde personage dat je denkt en gelooft te zijn ziet en ervaart en waarop jij als dat geprojecteerde personage emotioneel reageert.

Iedereen hier leeft in een wereld die wordt gedreven vanuit de ego-denkgeest omdat wij als denkgeest voor die ego-denkgeest hebben gekozen. Die ego-denkgeest bombardeert alles tot fysieke realiteit en iedereen denkt en gelooft dat het echt zo is. Ik kan niet vaak genoeg benadrukken dat jijzelf en jouw wereld een projectie is van wat je als denkgeest denkt en gelooft dat waar is en dat het niet een fysieke realiteit is.

De derde weg is de kunst om je dit gegeven altijd te realiseren, zodat jij jezelf er op kunt trainen om je daar te allen tijde bewust van te zijn. Hierdoor kan jij bij alles wat je doet, bij alles wat je meemaakt en ervaart, je er bewust van zijn dat het geen zin heeft om een geprojecteerde schijnrealiteit te veranderen of te bewerken omdat het een projectie is en omdat het een schijnrealiteit is.

Dit is wat anders dan ontkennen dat de wereld bestaat en jezelf wijsmaken dat alles een illusie is en nergens toe dient. Wat die projectie en die schijnrealiteit jou kan leren, en wat je misloopt als je de schijnrealiteit gaat lopen ontkennen, is dat het een projectie is en dat het een schijnrealiteit is en dat jijzelf ten onrechte denkt en gelooft dat het waarheid is. Vooral dat laatste is van belang, want als je alleen maar ontkent dat er een wereld is en jezelf wijsmaakt dat alles illusie is, zie je en leer je nooit dat jij overduidelijk wel denkt en gelooft dat er een wereld is en dat het een fysieke realiteit is.

Als je de wereld wilt veranderen, moet je daar zijn waar die wereld wordt gecreëerd, en dat is in de denkgeest. Er is dáár, in die denkgeest, gekozen om te denken en te geloven dat er een dualistische fysieke realiteit bestaat, wat automatisch inhoudt dat er is gekozen voor de ego-denkgeest in plaats van de juiste denkgeest. Dus je moet terugkeren naar de denkgeest — dat wat je werkelijk bent — om opnieuw te kiezen, en dat doe je door je niet over te laten halen om energie te steken in die schijnrealiteit in de futiele hoop dat je het kunt veranderen of aanpassen.

Kort gezegd: zie wat er gebeurt, reageer er niet op vanuit emoties en programmering (ego), maar stel vast dat dit iets is waarvan je of wilt denken en geloven dat het waar is, of niet wilt denken en geloven dat waar is. ‘Wil ik dit of wil ik dit niet?’ — dat is de vraag.

Betekent dit dat je nergens meer op reageert en dat je nergens meer aan meedoet? Nee, dat betekent het niet. Het betekent dat je nergens meer vanuit ego op reageert en dat je nergens meer vanuit ego aan meedoet. Het lichaam als projectie doet wat het doet en het reageert op de manier die komt vanuit de gekozen denkgeest.

Wanneer je de tijd neemt om, voordat je reageert vanuit emotie en de verkramping van het ego, te kiezen voor de juiste denkgeest in plaats van de ego-denkgeest, dan kun je er op vertrouwen dat je reactie juist zal zijn. Maakt niet uit hoe die reactie er uitziet of hoe die reactie door een ander wordt ervaren, een reactie vanuit de juiste denkgeest is altijd juist en komt altijd vanuit liefde.

Let wel op, zodra jij je druk of zorgen gaat maken over hoe een ander zal reageren of reageert op jouw reactie, zodra jij je ongemakkelijk voelt en onrust, onvrede en ongenoegen ervaart tijdens de interactie met een ander of binnen een situatie, dan heb je weer gekozen voor de ego-denkgeest. Doe dan even een stap terug, haal adem, realiseer je dat jij blijkbaar weer denkt en gelooft dat het waar is, zeg bewust tegen jezelf dat dit niet is wat je wilt denken en geloven en vertrouw erop dat dit voldoende is.

Meer hoef je niet te doen. Zodra je meer gaat doen dan dat, vanuit het idee dat dit het proces zal versnellen, of vanuit het idee dat je toch in staat moet zijn om iets aan deze wereld, een situatie of een persoon te veranderen, heb je weer gekozen voor de ego-denkgeest. Stop dan met wat je doet, haal adem, kies opnieuw en vertrouw erop dat dit voldoende is.

Heb je gekozen voor de ego-denkgeest, dan levert het onrust, onvrede en ongenoegen op, heb je gekozen voor de juiste denkgeest, dan levert het rust, vrede en genoegen op — daaraan kun je afmeten welke keuze je blijkbaar hebt gemaakt en of je opnieuw moet kiezen.

Het idee dat je na één keer voor de juiste denkgeest kiezen klaar bent, is een idee van de ego-denkgeest en geeft alleen maar aan dat je opnieuw moet kiezen. Waarschijnlijk zal je heel vaak opnieuw moet kiezen en waarschijnlijk ga je vele keren op je muil… maar uiteindelijk zal de ego-denkgeest het opgeven. Zoals bij alles, de aanhouder wint.

Zo, als ik nu nog meer schrijf verval ik in herhalingen en dat heb ik op zich al een paar keer gedaan. Als er vragen zijn, dan ontvang ik die graag en ik zal ze met veel plezier beantwoorden.