Jijzelf bent de enige die hier is

Het meest lastige gegeven om te omarmen is misschien wel dat jijzelf de enige bent die hier is. Vooral omdat het compleet mesjokke klinkt en alles er op wijst dat je hier niet alleen bent. Maar toch is het waar, jijzelf bent de enige die hier is, er is hier verder helemaal niemand, er is hier verder helemaal niets.

Hoe werkt zo’n inzicht in de praktijk? In feite is het ’t logische gevolg van het inzicht dat alles hier op aarde 180 graden andersom is. Dus waar we ervaren dat we hier met z’n allen zijn en terug willen naar eenheid, zijn we die eenheid die ten onrechte gelooft dat we hier met zijn allen zijn. Die eenheid projecteert de veelheid die we hier ervaren vanuit één punt van perspectief en dat punt van perspectief, waarmee die veelheid wordt ervaren, ben jijzelf.

Dat is waarom jijzelf de enige bent die hier is. De andere mensen en andere objecten die jij ervaart als losstaand van jouzelf, zijn, net als dat punt van perspectief dat jij bent, de projectie van eenheid. Er is hier niets anders dan een projectie van eenheid in de onware vorm van veelheid, en dat is wat jij bent.

Het is niet zo dat wij allemaal een zijn, maar wel dat er alleen eenheid is dat alles is, en aangezien jijzelf die eenheid bent, ben jij alles, wat betekent dat jij de enige bent die hier is.

Zoals Arthur Conan Doyle (Sherlock Holmes) al zei: “Als je het onmogelijke hebt geëlimineerd, moet alles wat overblijft, hoe onwaarschijnlijk ook, de waarheid zijn.” Dus wanneer je alles wat onwaar is hebt verwijderd, kom je terecht bij de enige waarheid die waar moet zijn en dat is eenheid.

Als eenheid het enige is dat waar is en jij bent hier aanwezig binnen dit verhaal over veelheid, dan kun jij alleen maar het enige zijn dat hier is. Jij bent die eenheid, jij bent het punt van perspectief, jij bent het verhaal dat gedroomd wordt en daarom ben jij ook alles wat in dat verhaal gemanifesteerd wordt. Daarom ben je de enige die hier is. Het kan simpelweg niet anders zijn.

Eigen verantwoordelijkheid

De wereld is de uiterlijke weergave van de innerlijke toestand. Die innerlijke toestand bevindt zich in de denkgeest. Die denkgeest projecteert die innerlijke toestand in de vorm van een lichaam. De wereld, onze wereld, is het resultaat van onze collectieve gemoedstoestand.

Met andere woorden, de wereld die we zien en ervaren is het gemiddelde van al onze innerlijke toestanden en de manier waarop we die toestand uitten qua denken en gedrag, Dit houdt in dat letterlijk iedereen verantwoordelijk is voor de toestand van de wereld, maar niemand er persoonlijk schuldig aan is.

We zijn allemaal verantwoordelijk omdat onze wereld ’t collectieve effect van ieders afzonderlijk gedrag is en daarom kan de schuld niet bij één persoon of één groepering worden gelegd. Niettemin is het zo dat vrijwel iedereen altijd de schuld van iets bij een ander legt en roept dat andere mensen hun gedrag moeten aanpassen omdat het door hen fout gaat met de wereld.

Dit doen we om vooral niet onze eigen verantwoordelijkheid te nemen, terwijl dit de enige macht is die we hebben. Als ons persoonlijk gedrag een evenredig groot effect heeft op de wereld als het gedrag van ieder ander, dan ligt de enige macht om iets te veranderen in het aanpassen van ons eigen gedrag. Ook omdat het niet mogelijk is om het gedrag van iemand anders aan te passen, terwijl het wel mogelijk is om het gedrag van een ander te beïnvloeden door zelf het goede voorbeeld te geven.

Als je wilt dat de wereld verbetert of verandert, dan dien je jouw eigen gedrag zodanig aan te passen dat het ’t tegenovergestelde is van hoe jij de wereld nu ervaart. Verwachten of eisen dat andere mensen hun gedrag veranderen omdat jij de wereld niet leuk vindt, is een zinloze exercitie dat alleen maar aantoont dat jij zelf niet jouw verantwoordelijkheid wilt nemen — en daarmee ben je deel van het probleem en sta je een oplossing in de weg.