Tricky shit

Er is iets dat ik onder woorden wil brengen — al was het maar voor mijzelf als denkgeest —, maar het probleem is dat ik niet weet hoe ik moet beginnen. Ik weet dat het moet gaan over iets doen of niets doen, over beslissingen nemen, over overgave en ook over verslaving. Meestal is het dan maar het beste om te beginnen met de melding dat ik niet weet hoe te beginnen, in de hoop dat de rest dan vanzelf komt.

Bij verslaving denken we meestal meteen aan drugs, seks, eten of gokken, maar al die verslavingen zijn slechts een projectie van de ultieme en enige verslaving, en dat is dit leven op aarde — althans, de noodzaak om dit leven op aarde te projecteren om zo te verhullen dat de afscheiding van eenheid, waarin we geloven, onmogelijk is en nooit heeft plaatsgevonden.

Mijn geprojecteerde verslaving is alcohol. Ik heb het op zich redelijk onder controle. Ik — als lichaam-brein-systeem — functioneer volgens mij goed genoeg. Dat neemt niet weg dat ik voortdurend beslissingen neem ten opzichte van alcohol — koop ik wel of geen alcohol? drink ik wel of geen alcohol? —, waardoor ik de verslaving serieus neem en tot een werkelijkheid maak.

Aangezien de alcoholgerichte verslaving een projectie is van de afscheidingsverslaving, maak ik, door voortdurend te beslissen of ik het wel of niet doe, de afscheiding tot werkelijkheid. Ik begrijp dat dit vergezocht kan klinken, maar het is hoe het is en daarbij maakt het niet uit of je het gelooft of niet.

Dualisme gaat voortdurend over de beslissing om wel mee te doen of niet mee te doen aan het afscheidingsverhaal, of wel of niet toe te geven aan de afscheidingsverslaving, maar beide beslissingen zijn gericht op iets wat serieus wordt genomen en alles wat ik serieus neem, wordt tot werkelijkheid gemaakt.

Ik kan midden in een stad wonen en in het het leven staan, of ik kan ergens in de rimboe leven om het leven te ontlopen, in beide gevallen maak ik het leven tot dezelfde werkelijkheid. Het ene noch het andere lost de afscheidingsverslaving op.

Zie daar het probleem van de paradox, dat wat ik ook doe en wat ik ook beslis, ik maak altijd de afscheiding tot een werkelijkheid. De enige oplossing is niets doen, maar zodra ik beslis om niets te doen, heb ik iets besloten ten opzichte van de afscheiding en maak ik het tot een werkelijkheid.

Als ik dat even projecteer op de alcoholgerichte verslaving, dan lijkt het alsof het een goed idee is om te beslissen om geen alcohol te drinken, maar daarmee geef ik alleen toe dat er een verslaving is en wordt de verslaving een werkelijkheid terwijl ik juist van die verslaving af wil. Alcoholonthouding lijkt de oplossing voor een alcoholverslaving, maar versterkt alleen maar de overtuiging dat er een alcoholverslaving is.

Tricky shit, no?

De enige oplossing die er lijkt te zijn is absolute overgave. Niet overgave aan de verslaving, want daar wil ik nou juist van af, maar overgave aan het feit dat ik niets kan doen en niets kan beslissen om van die verslaving af te komen, omdat elke actie en elke beslissing alleen maar bewijst dat er een verslaving is.

De 12-stappen methode van Anonieme Alcoholisten — waar ik overigens niet bij zit, maar waarover ik wel gelezen heb — is erop gericht om toe te geven dat je hulpeloos bent ten opzichte van de verslaving en dat je het vinden van een oplossing voor de verslaving overgeeft aan een hogere macht die voor jou kan doen wat jij niet voor jezelf kunt doen.

Deze methode werkt letterlijk voor alle verslavingen en aangezien alle verslavingen een projectie zijn van de ultieme verslaving aan afscheiding, moet het ook daarvoor werken. Dit houdt in dat ikzelf geen beslissingen meer dien te nemen, maar het overlaat aan de hogere macht (de heilige geest in Een Cursus in Wonderen). Het houdt in dat ik me niet ga bemoeien met de uitkomst ervan of hoe het er uitziet binnen het schijnbare dagelijkse leven.

Helaas is dit onmogelijk om te doen, omdat ik dat zelf niet kan doen. Sterker nog, het hele idee achter het overgeven van in feite mijn hele leven aan die hogere macht is dat ik helemaal niets doe. De ego-denkgeest — de sneaky bastard — zal er alles aan doen — en doet dat ook — om me over te halen toch iets te beslissen… en zodra ik iets beslis, heb ik iets gedaan.

Zodra ik iets beslis, heb ik iets gedaan, zodra ik iets heb gedaan, maak ik de verslaving weer een werkelijkheid en dat is alles wat de ego-denkgeest nodig heeft. Ik hoef niet weg te zinken in de verslaving, ik hoef er alleen maar een beslissing over te nemen en de ego-denkgeest heeft weer de controle. Als ik me dan ook nog eens schuldig ga voelen over het feit dat ik er weer ben ingestonken, dan is de ego-denkgeest helemaal gelukkig.

Tricky shit, no?

Ik kan niets doen en ik kan niets beslissen om hier uit te komen, ik kan alleen maar steeds teruggaan naar de intentie om het over te geven aan de hogere macht/heilige geest en mijzelf te vergeven voor het feit dat ik opnieuw ben gevallen voor de doortraptheid van de ego-denkgeest. Steeds maar weer opnieuw de intentie uitspreken, of alleen maar voelen in wat we ‘ons hart’ noemen, totdat de ego-denkgeest het opgeeft.

Yes… tricky shit, indeed!