Jij bent de enige hier

Jij bent de enige die hier is. Je bevindt je in ‘niets voor altijd’ en de reden waarom jij je in ‘niets voor altijd’ bevindt, is omdat je het idee had dat afscheiding van Eenheid mogelijk moet zijn en omdat je gelooft dat het je is gelukt. En nu ben je hier, helemaal alleen in ‘niets voor altijd’, afgescheiden van Eenheid.

Nu kom je erachter dat dit een verschrikkelijke plek is om te zijn. Niet alleen is de eenzaamheid afschuwelijk, er is ook nog zo’n knagend gevoel van schuld en zonde over het feit dat je Eenheid hebt verlaten. Dit alles is zo ondraaglijk dar je niet anders kan dan een wereld om je heen projecteren; alles beter dan alleen in ‘niets voor altijd’.

In die wereld projecteer je een verleden, en niet alleen een verleden voor jezelf, maar ook een verleden van de wereld. Hiermee overtuig je jezelf ervan dat die wereld er altijd is geweest en dat jij daarin op een wonderlijke manier bent geboren. Vervolgens projecteer je een toekomst in die wereld, en niet alleen een toekomst voor jezelf, maar ook een toekomst voor de wereld.

Hiermee overtuig je jezelf dat er tijd en ruimte bestaat, dat er een begin en einde bestaat, dat er oorzaak en gevolg bestaat, dat er een doel bestaat waar naartoe gewerkt kan worden, en dat die wereld er echt is en er nog steeds zal zijn mocht jij ooit doodgaan. Bovendien creëer je hiermee het idee dat er zoiets als het heden bestaat waarin jij nu leeft. Dit alles om maar te bewijzen dat afscheiding van Eenheid niet alleen mogelijk is, maar zelfs een goed idee is geweest.

Maar nog steeds ben je alleen op en in die wereld. Dus je projecteert miljarden andere wezens om je heen. Hiermee overtuig je je nogmaals dat afscheiding niet alleen mogelijk is, maar daadwerkelijk realiteit. Je projecteert niet alleen wezens met een eigen geschiedenis, maar ook wezens die al zijn overleden en wezens die net geboren zijn of nog geboren zullen worden — om jezelf er nogmaals van te overtuigen dat die wereld al heel lang bestaat en heel lang zal blijven bestaan en dat afscheiding en gescheidenheid werkelijk realiteit is.

Dit alles projecteer jij in je eentje vanuit ‘niets voor altijd’ en je projecteert het vanuit een gevoel van eenzaamheid, angst en schuld als gevolg van het verlaten en daarmee de facto het vernietigen van Eenheid. Dit gevoel is zo ondraaglijk dat je niet anders kan dan jezelf te dissociëren van dat gevoel. Zo probeer je te vergeten dat je ooit deel was van Eenheid of dat er ooit zoiets heeft bestaan als Eenheid en dat jij degene bent die deze hele krankzinnige wereld aan het projecteren is.

Om deze dissociatie en dat vergeten in stand te houden, om maar te voorkomen dat er ooit een glimp van die Eenheid in je denken en geheugen opkomt, moet je jezelf voortdurend afleiden en bezighouden. Dus je projecteert chaos en nog meer verdeeldheid in deze wereld, een wereld die je toch al had geprojecteerd om te verhullen dat er zoiets bestaat als Eenheid en dat afscheiding van die Eenheid volslagen onmogelijk is.

Zo heb je een complete wereld om je heen geprojecteerd, maar het probleem met projectie is dat het niet een fysieke werkelijkheid is. Met andere woorden, het is niet waar. Hoeveel je ook om je heen projecteert, je komt nooit verder dan het feit dat je hier de enige bent in ‘niets voor altijd’ en in feite is dat ook al de projectie van een nietig dwaas idee dat afscheiding van Eenheid mogelijk is.

Maar Eenheid is Eenheid en als iets zich zou kunnen afscheiden van Eenheid, dan is Eenheid nooit Eenheid geweest. Eenheid is Eenheid juist omdat afscheiding daarvan onmogelijk is. Dus die afscheiding kan nooit zijn gelukt, waardoor je nooit alleen terecht kan zijn gekomen in ‘niets voor altijd’ en waarom de projectie van die hele wereld, met zijn verleden, heden en toekomst niets anders is dan een slechte droom.

Om wakker te worden uit die droom, moet je je eerst realiseren dat je het nietig dwaas idee van afscheiding hebt gedacht en geloofd, zodat je kan inzien dat het idee van afscheiding nietig en dwaas is geweest en absoluut volslagen onmogelijk, waarna je jezelf kunt vergeven voor het feit dat je die nietige en dwaze gedachte tot een werkelijkheid hebt proberen te maken.

Hiermee plaats je jezelf terug op het punt waar mijn verhaaltje begon. Dan ben je weer terug in ‘niets voor altijd’ waar je vanuit eenzaamheid, angst en schuld hebt gekozen om de afscheiding van Eenheid te projecteren in de vorm van de wereld, in plaats van toe te geven dat het een nietig dwaas idee was en in feite onmogelijk. Terug op dit punt kun je opnieuw kiezen, en dan niet voor verdeeldheid en gescheidenheid, maar voor Eenheid.

Het draaiboek is geschreven (2)

Een tijdje geleden schreef ik een blog over dat het draaiboek al is geschreven [link] en daar wil ik even op terugkomen. Het heeft namelijk een consequentie die ik wel heb aangestipt, maar niet heb uitgewerkt. Ik schreef dat het draaiboek al is geschreven en de show al is opgevoerd, en dat ik nu naar een herhaling van de show aan het kijken ben. Met andere woorden, alles is al gebeurt en voorbij.

Dit betekent dat ik geen invloed kan uitoefenen op wat ik nu ervaar. Zelfs als ik het draaiboek zou aanpassen, is de show nog steeds al opgenomen. Alles staat vast, niet omdat een macht buiten mij alles al heeft bepaald, maar omdat ik als schrijver van het draaiboek het verhaal al heb verteld.

Wanneer we dat in tijd en ruimte plaatsen — wat niet correct is, omdat het in feite buiten tijd en ruimte plaatsvindt — heb ik mijn eigen leven geschreven en dat draaiboek heb ik gebruikt om deze show op te voeren, deze droom te dromen, om mijzelf daarmee te laten ontwaken uit deze droom wanneer ik de herhaling van de show aan het bekijken ben.

Dat is ingewikkeld, dat snap ik, maar het punt is dat ik niets aan de show of de droom kan veranderen omdat ik al heb besloten en heb vastgelegd hoe het er uit moet zien voor mij. Het enige waar ik nog controle over heb is de manier waarop ik naar de show, of de droom, kijk. Ik kan het verhaal niet meer veranderen, maar wel mijn gedachten en oordelen over het verhaal.

Als ik voor de onjuist gerichte denkgeest kies (ego denkgeest), dan zal ik denken dat alles wat ik zie en ervaar echt waar is en mij nu overkomt. Maar als ik voor de juist gerichte denkgeest kies (heilige geest/hogere macht), dan zal ik weten dat alles al is gebeurt, dat er geen wereld bestaat, dat dit het dromen van een droom is en dat ik te allen tijde veilig ben.

Het draaiboek is al geschreven, het einde staat al vast en alles wat tot aan dat einde gebeurt is al gebeurd. Er is letterlijk geen speelruimte om daar nog iets aan te veranderen. Het enige wat ik kan doen is er naar kijken en beslissen of ik er vanuit de juist gerichte denkgeest of de onjuist gerichte denkgeest naar wil kijken. Ik hoef geen hogere wiskunde te hebben gestudeerd om te weten wat de beste keuze is.

De vergissing die ik mijn hele leven heb gemaakt — en dat is een vergissing die iedereen maakt — is dat ik geloofde dat ik nu mijn leven aan het leiden ben en dat alles wat ik nu doe een effect heeft op wat er in de toekomst zal gaan gebeuren. Binnen het verhaal is dat ook zo, maar in waarheid is het hele verhaal, van begin tot einde, al verteld. Dus ja, alles wat ik nu schijnbaar doe is nodig om het einde van het verhaal te bereiken, maar alles wat ik nu schijnbaar doe staat net zo vast als het einde van dat verhaal.

Wat een trip, hè?

De enige oplossing

Men spreekt in het christendom over een drie-eenheid. Die drie-eenheid is een allegorie, een metafoor — de Bijbel is in zijn geheel een uitgebreide metafoor en is nooit bedoeld om letterlijk te nemen. Zo’n drie-eenheid vinden we ook weer terug in Een Cursus in Wonderen en uiteindelijk in onszelf.

In de Bijbel is er een God die de wereld creëert, een Zoon die op aarde komt en zichzelf opoffert voor — letterlijk — God mag weten wat en een Heilige Geest die na de dood van de Zoon neerdaalt op aarde als een soort van vervanging voor die Zoon. Het is een beetje een verwarrend verhaal, omdat het zo vaak is herschreven en aangepast dat eigenlijk niemand nog weet hoe de allegorie er in originele vorm heeft uitgezien.

Dit idee komt terug in Een Cursus in Wonderen, maar dan net even anders. In de Cursus staat God voor éénheid, het enige dat er werkelijk is. De Zoon, of liever gezegd, de Ene Zoonschap, staat voor een fractie van Gods denkgeest waarin het nietige en dwaze idee van afscheiding opkwam, waarna er een ego-denkgeest ontstond die vervolgens de illusie van afscheiding is gaan versterken met het verzinnen van een fysieke wereld. De Heilige Geest is de herinnering aan God/éénheid die we nog steeds allemaal in ons dragen.

Ook het verhaal van Een Cursus in Wonderen is een allegorie, een metafoor, maar mijn intuïtie geeft aan dat deze allegorie dichter bij de originele allegorie van de Bijbel komt, van voordat het is vernacheld door kerkvaders, priesters en pausen. God is éénheid en Jezus was niet zijn Zoon, maar alleen een deel van de Zoonschap die de rest van de Zoonschap kwam vertellen over onze ‘Vader’ die éénheid is. De Heilige geest die na Jezus’ dood in de Zoonschap is neergedaald is onze enige herinnering, en daarmee onze verbintenis met éénheid — alias: God.

Zoals ik al zei, ook wijzelf zijn een drie-eenheid. We bestaan uit denkgeest, brein en lichaam. Als denkgeest verzinnen we alles, het brein gaat daarmee aan de slag en zorgt ervoor dat het lichaam het uitvoert. Vanzelfsprekend creëert dit de wereld waarin we nu leven. Als we de wereld willen veranderen, moeten we ervoor zorgen dat het brein andere opdrachten aan het lichaam geeft en dat kan alleen wanneer er in de denkgeest andere gedachten ontstaan.

Nu zou je denken dat we de drie-eenheid van onszelf kunnen vertalen naar God-Zoon-Heilige Geest, maar dat is helaas niet het geval — hoewel veel New Age aanhangers en andere spirituele opportunisten dit wel proberen te doen. Helaas, de denkgeest is niet God, het brein is niet de Heilige Geest en het lichaam is niet de Zoon. God staat los van deze wereld, waardoor God zich niet in ons kan bevinden.

In totaal kunnen we vijf schijnbaar losstaande delen zien die samen éénheid zijn (mits we de juiste keuze zouden maken in die denkgeest). Realiseer je wel dat deze opsomming alleen bestaat in de illusie van onze werkelijkheid, binnen het dromen van de droom. In absolute Waarheid is er alleen God, maar aangezien we ons vanuit het punt waar we ons nu schijnbaar bevinden moeten terugwerken naar éénheid, is het handig om die éénheid even in vijf delen op te splitsen:

1. God/éénheid;
2. De zich afgescheiden wanende denkgeest, met daarin de ego-denkgeest en de Heilige Geest waartussen een keuze kan worden gemaakt;
3. Het brein;
4. Het lichaam;
5. De wereld.

Vanzelfsprekend zijn deze vijf schijnbaar losse delen een illusie, het dromen van een droom, aangezien er alleen éénheid is en éénheid kan niets anders zijn dan één; er kan geen twee zijn en zonder twee kan er ook geen drie of vier of vijf zijn. Het geloof in iets anders dan éénheid, wat gelijkstaat aan de keuze voor de ego-denkgeest, is wat deze wereld creëert.

Die wereld zit volgens onze perceptie vol met miljarden problemen, maar al die problemen zijn uiteindelijk allemaal terug te voeren naar het ene werkelijke probleem, en dat is het nietig dwaas idee dat afscheiding van éénheid mogelijk is en de daaropvolgende keuze voor de ego-denkgeest in plaats van de Heilige Geest.

De enige oplossing die kan werken voor al die miljarden problemen die we schijnbaar in ons leven tegenkomen, is als we opnieuw een keuze maken tussen afscheiding (de ego-denkgeest) of terug naar éénheid (de Heilige Geest). De enige plek waar we die keuze kunnen maken is in die zichzelf afgescheiden wanende denkgeest die is gaan geloven in het nietige dwaze idee dat afscheiding van éénheid (God) mogelijk is.

Het is in die zichzelf afgescheiden wanende denkgeest waar we hebben gekozen voor de ego-denkgeest, waarna ons lichaam-brein-systeem is ontstaan waarmee we de wereld hebben gecreëerd; een wereld die vrijwel iedereen op aarde nu verschrikkelijk vindt. Om dit op te lossen, moeten we terugkeren naar die denkgeest, waar we opnieuw kunnen kiezen tussen de Heilige geest of de ego-denkgeest, tussen éénheid of afscheiding, tussen God of deze waardeloze wereld.

En met ‘we’ bedoel ik ieder voor zich, niemand kan een ander hierin helpen.