Eén denkgeest

Er zijn niet 8 miljard denkgeesten die dromen dat ze mens zijn, er is 1 denkgeest die droomt 8 miljard mensen te zijn. Dat schreef ik laatst op Facebook na een aantal dagen van flink worstelen met de droom, niet begrijpende waarom de droom niet ophoudt terwijl ik precies weet wat het is.

Uiteindelijk gaf ik het op, ik kwam er niet uit, en als laatste middel vroeg ik letterlijk om duidelijkheid: “Als er dan een hogere macht, of een Heilige Geest is die alles weet, geef me dan gewoon een duidelijk antwoord?” En dit was het antwoord dat binnenkwam:

Er zijn niet 8 miljard denkgeesten die dromen dat ze mens zijn, er is 1 denkgeest die droomt 8 miljard mensen te zijn.

Met andere woorden, als IK wil dat deze droom ophoudt en IK me afvraag waarom dat niet gebeurt, terwijl IK me volledig besef dat dit het dromen van een droom is, dan redeneer IK vanuit het idee van een ik-personage. Maar dit ik-personage is onderdeel van de droom, dat ik-personage bestaat niet echt, dus hoe kan de droom dan ophouden voor een personage dat niet bestaat?

Dat is wat het antwoord me vertelde: er zijn niet 8 miljard denkgeesten — oftewel, 8 miljard ikken — die dromen, er is één denkgeest die droomt 8 miljard ikken te zijn. Het punt met die ene denkgeest, is dat die denkgeest geen ‘ik’ is of kan zijn, omdat er geen ‘ander’ is. Het idee van een ‘ik’ te zijn hangt af van de aanwezigheid van een ‘ander’, en zonder het bestaan van een ‘ander’ is er geen noodzaak voor het zijn van een ‘ik’ of het hebben van een ‘ik-gevoel’.

Dit antwoord op mijn vraag draait alles om. Waar ik eerst nog geloofde dat ik de denkgeest was die droomde, begrijp ik nu dat ik niet die denkgeest ben. Ik wist al dat ik niet dit lichaam was, maar ik geloofde toch nog steeds ‘iets’ te zijn, en dat moest wel die dromende denkgeest zijn. Nu zie ik, nu besef ik, dat ik letterlijk niets ben; niet Frits, niet denkgeest en niet Eenheid. Ik word gedroomd.

Die denkgeest, die droomt, is niet een ‘ik’, want voor een ‘ik-gevoel’ is het bestaan van een ‘ander’ noodzakelijk en die is er niet. Dus dan kan ik, met mijn ‘ik-gevoel’, niet die denkgeest zijn. Die ‘ik-Frits’ is slechts een gedroomd personage en bestaat in zijn geheel niet. Er is alleen denkgeest die droomt een ‘ik’ te zijn — en niet slechts één ‘ik’, niet slechts ‘ik-Frits’, nee, denkgeest droomt 8 miljard ‘ikken’ te zijn (en dan reken ik nog niet eens alle dieren mee).

Ik weet dat er in Een Cursus in Wonderen staat dat wij de dromende denkgeest zijn, maar dat is alleen omdat het de denkgeest aanspreekt op het niveau waarop die denkgeest zich gelooft te bevinden binnen die droom. De denkgeest gelooft het gedroomde personage te zijn dat het boek leest, en dus vertelt Een Cursus in Wonderen dit personage dat het in werkelijkheid de denkgeest is die droomt.

Het antwoord dat ik kreeg — en het maakt me niet uit of je me wel of niet gelooft — sprak het deel van de denkgeest dat zich met mij identificeert, aan op het punt waarop die denkgeest zich bevindt, en dat is het punt waarop hij kan accepteren dat er in zijn geheel geen ‘Frits’ bestaat, of wat voor ‘ik’ dan ook, zelfs niet als denkgeest. Ik en die denkgeest zijn niet hetzelfde, want er is alleen denkgeest en elke ik is een gedroomd personage. Denkgeest IS, ik IS NIET.

Er is nu het besef dat er alleen denkgeest is die droomt over een wereld en zich in die droom identificeert met de ‘ikken’ in die droom. Dus niet alleen met mij als Frits, maar met alle 8 miljard mensen in die droom, plus, zo vermoed ik, alle ontelbare miljarden dieren in die droom. Er is ook het besef dat ik niet die denkgeest ben. Er is geen ik die wakker wordt en de droom verlaat en terug naar huis (Eenheid) zal gaan, want die ‘ik’ is een gedroomd personage… die ‘ik’ bestaat niet… ik besta niet… geen enkele ik bestaat.

Ziekte

Ziek zijn is een ‘twister’ die, als je niet oppast, alles onderuit kan halen. Het punt is namelijk nog steeds dat alles wat je hier ervaart, een projectie is, en ‘projectie’ houdt in dat jij het zelf hebt verzonnen en er zelf verantwoordelijk voor bent. Dat geldt ook voor ziekte en het laatste wat je wilt accepteren is dat jijzelf ziek wilde zijn, dat dit jouw beslissing is geweest.

In Een Cursus in Wonderen staat over projectie:

Projectie maakt waarneming. De wereld die jij ziet is wat jij haar gegeven hebt, niets meer. Maar ook al is ze niets meer, ze is ook niets minder. Daarom is ze voor jou belangrijk. Ze getuigt van de staat van jouw denkgeest, de uiterlijke weergave van een innerlijke toestand. Zoals een mens denkt, zo neemt hij waar. (T21.1:1-6)

Dit wil je natuurlijk niet geloven wanneer je, bijvoorbeeld zoals ik nu, probeert beter te worden van een griep. Dan wil je de verantwoordelijkheid ergens anders leggen. Bij de mensen die je hebben aangestoken of het virus dat je ziek maakt. Als je daarin meegaat, weerleg je alles wat De Cursus je heeft verteld, want er zijn geen anderen en er is niet zoiets als een virus.

Het enige wat er is, is “de staat van jouw denkgeest, de uiterlijke weergave van een innerlijke toestand.” Ziekte is net als alles wat je ziet en ervaart, een verdediging tegen Waarheid. Anders gezegd, het is een projectie van de ego-denkgeest die zo wil bewijzen dat afscheiding waar is en dat dualiteit realiteit is. Ziekte is een projectie van angst voor Eénheid.

Alleen de ego-denkgeest projecteert. De Heilige geest, ons enige andere alternatief, kijkt alleen naar de ego-projectie vanuit vergeving, maar onderneemt verder geen acties in deze geprojecteerde wereld. Hij verandert de wereld niet, en zorgt er dus ook niet voor dat het geprojecteerde lichaam weer beter wordt. De Heilige geest, wanneer ik ervoor kies om aan de hand van hem te kijken naar de projectie, kijkt naar de geprojecteerde ziekte en vergeeft dat ik schijnbaar dacht dat ik ziek zou kunnen zijn.

De Heilige Geest vergeeft de ziekte omdat het niet waar is, maar hij maakt het lichaam niet beter, omdat ook het lichaam niet waar is. Het lichaam dat niet waar is beter maken, terwijl de ziekte die het schijnbaar heeft ook niet waar is, zou het lichaam en de ziekte tot waarheid bombarderen.

Vergeving van de ziekte door de Heilige Geest verandert de projectie niet, maar het kan er wel voor zorgen dat de ego-denkgeest het op een gegeven moment opgeeft om deze specifieke ziekte nog te projecteren; afhankelijk van hoe groot de angst voor Eénheid is.

Een belangrijk punt, een cruciaal punt zou ik bijna zeggen, is dat de Heilige Geest nooit projecteert. Dit betekent dat letterlijk alles wat je als lichaam op deze aarde ziet en ervaart afkomstig is vanuit de ego-denkgeest. Het enige dat je hiertegen kunt doen, is ervoor kiezen om er aan de hand van de Heilige Geest naar te kijken en het te vergeven, zonder hierbij te verwachten dat de projectie verandert.

Dit laatste is het meest lastige, omdat we graag in vorm een positief effect willen ervaren wanneer we zo goed zijn dat we voor de Heilige Geest hebben gekozen. Maar de Heilige Geest houdt zich nooit bezig met vorm, omdat dit de droom, de illusie, het krankzinnige waanbeeld van afscheiding, tot werkelijkheid zou maken.