De wereld, zoals wij die ervaren, is het gevolg van wat wij als denkgeest denken en geloven dat waar is. De wereld is niet de oorzaak van alles wat ons als lichamen lijkt te overkomen, want de wereld is een gevolg en een gevolg kan zelf geen gevolgen hebben tenzij het miraculeus wordt omgevormd tot oorzaak.
Een Cursus in Wonderen is daar heel duidelijk over. In Les 132 staat te lezen: “Er is geen wereld los van wat jij wenst” (WdI.132.5:1) en “Er is geen wereld los van jouw ideeën” (WdI.132.10.3). Wij als denkgeest — en dus niet als lichaam — hebben deze wereld gewenst en bedacht, en daarmee verzonnen en gemaakt, om te verhullen dat afscheiding van Eénheid (“God” in Een Cursus in Wonderen) onmogelijk is.
Door te ontkennen dat de wereld het gevolg is van onze gedachten, zijn we vergeten dat we deze wereld zélf hebben verzonnen en gemaakt, zijn we vervolgens gaan geloven dat afscheiding van Eénheid werkelijk is gelukt en zijn we gaan geloven dat deze wereld werkelijk bestaat. In Een Cursus in Wonderen wordt het idee van afscheiding van Eénheid een “nietig dwaas idee” genoemd dat schijnbaar in staat is “tot zowel verwezenlijking als werkelijke gevolgen” (T27.VIII.6).
De wereld die wij zien en ervaren is dus niets anders dan het gevolg van een “nietig dwaas idee” over afscheiding van Eénheid en daarom heeft “de wereld, zelf oorzaakloos, niet de macht te veroorzaken. Zelf een gevolg, kan ze geen gevolgen hebben” (WdI.190.7:2-3). Met andere woorden, de wereld is een projectie of een droom vanuit de in afscheiding gelovende denkgeest en is daardoor een gevolg, en gevolgen kunnen geen gevolgen hebben.
Toch geloven we dat de wereld en alles wat daarin plaatsvindt of bestaat, een effect op ons kan hebben. Het kan ons beïnvloeden, het kan ons pijn doen en het kan ons zelfs vermoorden. Dit kan alleen als wij als denkgeest de projectie — of onze droom — serieus hebben genomen. Wat betekent dat wij als denkgeest zijn gaan geloven dat we een specifiek lichaam zijn dat zélf ook een projectie is, en dat we werkelijk leven en bestaan in een wereld die eveneens werkelijk bestaat.
Op deze manier hebben we van een gevolg een oorzaak gemaakt, en dat is krankzinnig, want een gevolg is en blijft altijd een gevolg en kan niet zomaar de oorzaak van iets zijn, hoe graag we dat ook willen. Dus als de wereld een gevolg is van onze projectie als denkgeest, dan is alles wat wij denken dat ons als lichaam overkomt óók het gevolg van onze projectie als denkgeest.
Alles wat ons overkomt als lichaam, alles waarvan we denken dat veroorzaakt wordt door de wereld of de mensen en dingen en gebeurtenissen om ons heen, is wat wij onszelf aandoen. Alles wat wij als denkgeest projecteren is het gevolg van wat wij als denkgeest geloven dat waar is. De wereld is het gevolg daarvan, ons lichaam is het gevolg daarvan, alles om ons heen en alles wat er gebeurt in die wereld is het gevolg daarvan.
Daarom is alles wat ons als lichaam overkomt het gevolg van wat wijzelf als denkgeest geloven dat waar is. Wij doen alles onszelf aan! Er is niets en niemand in staat om ons iets aan te doen, behalve wijzelf, omdat alles en iedereen ten eerste het gevolg is van wat wij als denkgeest denken en geloven dat waar is en ten tweede een projectie is van hetgeen wij als denkgeest denken en geloven dat waar is.
De vergissing die wij als denkgeest maken, is dat we geloven dat ons lichaam echt ons lichaam is en dat de wereld echt bestaat. Hierdoor veranderen we een gevolg in een oorzaak die vervolgens ten onrechte wordt gezien als schuldig aan alles wat ons overkomt, zodat wij onszelf als denkgeest niet als schuldige hoeven te zien.
Omdat wij onszelf als denkgeest niet schuldig willen voelen over de afscheiding van Eénheid — die overigens nooit heeft plaatsgevonden — zijn we vergeten dat wijzelf als denkgeest de oorzaak zijn van het schijnbare ontstaan van deze wereld en alles wat daarin schijnbaar plaatsvindt. De oplossing voor dit schijnbare probleem is alleen daar te vinden waar de oorzaak ligt, en dat is in de denkgeest die denkt en gelooft dat hij zich heeft afgescheiden van Eénheid.
Hiervoor is het noodzakelijk dat we gaan beseffen wat we werkelijk zijn: denkgeest in plaats van lichamen. Pas dan kunnen we gaan inzien dat wijzelf de oorzaak zijn en dat de wereld slechts het gevolg is van een “nietig dwaas idee” over afscheiding van Eénheid, een afscheiding die onmogelijk is. Dan kunnen we gaan beseffen dat het onmogelijke nooit kan hebben plaatsgevonden, dat er nooit werkelijk iets is gebeurd en dat er in zijn geheel geen wereld kan bestaan.
Frits Snips 