En toen was er… IK!

De belangrijkste gebeurtenis in ons leven is onze geboorte. Zonder onze geboorte zouden we er niet zijn. We zouden niets kunnen doen, niets kunnen meemaken, niet lief kunnen hebben, niet kunnen haten. Hoe frustrerend moet het dan zijn dat wijzelf helemaal niets van onze geboorte kunnen herinneren?

Blijkbaar in zijn geheel niet frustrerend, want iedereen neemt gewoon aan dat ze geboren zijn en staat er verder nooit een moment bij stil dat ze daar geen herinnering aan hebben. De geboorte is voor ons wat De Oerknal is voor het heelal; we nemen aan dat het heeft plaatsgevonden puur en alleen gebaseerd op de schijnbare gevolgen.

We ervaren dat we bestaan, we ervaren dat we groter en ouder worden en we weten niets over onszelf toen we er nog niet waren, dus nemen we aan dat we zijn geboren. Dit wordt natuurlijk versterkt doordat onze ouders ons vertellen dat we zijn geboren op een bepaalde datum, er een officieel document bestaat dat zegt dat we op die datum zijn geboren en dat er foto’s zijn van dat we zijn geboren — hoewel dat tegenwoordig waarschijnlijk een HD video is met surround sound.

Het enige wat wijzelf werkelijk kunnen verifiëren is dat we ons ergens na ons tweede jaar, maar meestal later, bewust worden van het schijnbare feit dat we bestaan. Ikzelf weet vrij weinig over mijn eerste vier jaar op aarde, maar in mijn vijfde jaar was ik er opeens. Voor zover ik weet verscheen IK opeens halverwege het verhaal. Ik ben er van overtuigd dat dit zo voor iedereen is.

Op een gegeven moment wordt ons verteld dat we zijn geboren en dat nemen we aan zonder enige vorm van twijfel, ook al weten wijzelf daar niets vanaf. We nemen het aan omdat het ons verteld wordt door mensen waarvan we aannemen dat die al op aarde rondliepen voordat wij langskwamen en beweren dat ze erbij waren; dus zij zullen het wel weten. Ook al hebben we daarvoor geen enkel bewijs.

Op het moment dat we ons bewust zijn van ons bestaan op iets waarvan ons is verteld dat het een planeet is die ‘Aarde’ heet, is er een ‘IK’ ontstaan en in ons neergedaald. Over die ‘IK’ wordt ons verteld dat wij dat zijn. Vanaf het moment dat we als waarheid aannemen dat wij die ‘IK’ zijn, en dus klakkeloos het verhaal over de oorsprong van ons bestaan aannemen en geloven omdat het ons is verteld, zullen we alles wat ons daarna wordt verteld ook aannemen en geloven.

En waarom zouden we dat niet doen? We weten niet beter en de mensen om ons heen zijn hier al veel langer en zullen het dus wel beter weten. In feite, als we eerlijk zijn en alleen uitgaan van wat wijzelf kunnen verifiëren zodat wijzelf zonder twijfel kunnen vaststellen dat het werkelijk zo is, blijkt er geen enkele manier te bestaan om onze geboorte te verifiëren; net zoals er na eeuwen en eeuwen van wetenschappelijk onderzoek nog steeds geen tastbaar bewijs is voor het plaatsvinden van een oerknal.

Maar we zijn niet in staat om zo eerlijk te zijn, omdat we niet in staat zijn om voor onszelf te denken. Voordat we überhaupt in staat zijn om zelf te denken, zelf te redeneren en zelf te beslissen wat waar is en wat niet, worden we het onderwijssysteem ingeduwd waar ons van alles en nog wat wordt gepresenteerd als absolute waarheid, en wij geloven dat en nemen het aan als absolute waarheid omdat we simpelweg niet beter weten — en het wordt ons verteld door mensen die al langer op aarde zijn en het dus wel beter zullen weten.

De meeste mensen op aarde leven hun volledige leven gebaseerd op de aanname van- en het geloof in het allereerste verhaal dat zij zijn geboren en dat zij die ‘IK’ in dat lichaam zijn. Wanneer dat verhaal is geaccepteerd als een niet te weerspreken waarheid, is die ‘IK’ klaar om alles te accepteren wat hem wordt verteld zolang de bron maar overtuigend genoeg is en het verhaal niet te extreem voor zijn denksysteem.

Uiteindelijk levert dit een mens op die ervan overtuigd is dat hijzelf nadenkt terwijl hij alleen maar aanneemt en gelooft wat iemand anders heeft gezegd of beweerd vanuit een status als wetenschapper, deskundige, journalist of leider van een groep of land. Wanneer meerdere mensen hetzelfde zeggen wordt dit al snel als waar ervaren, en als daarna heel veel mensen het bijna klakkeloos herhalen wordt het gezien als waarheid.

Zo’n mens is super manipuleerbaar en je kunt dit zien gebeuren wanneer er hordes ‘gele hesjes’, ‘rode hesjes’, ‘boeren’ of ‘stakende klimaat-kinderen’ de straat opgaan. Het grootste deel van hen hebben nog nooit een moment in hun leven zelf nagedacht en de rest zijn de organisatoren die de anderen vertellen hoe het zit en waarom ze de straat op moeten.

Vrijwel alles wat we denken te weten is gebaseerd op wat een ander ons heeft vertelt. Het is niets meer dan ‘van horen zeggen’ en in een rechtszaak wordt dit meteen in de prullenbak gesmeten. Maar wij baseren ons hele leven, al onze beslissingen en al onze overtuigingen op ‘van horen zeggen’ en nemen meestal klakkeloos aan dat het waar is, terwijl we niet eens zeker kunnen zijn van het als feit aangenomen verhaal dat we geboren zijn.

Voor jezelf denken en voor jezelf vaststellen wat waar is en wat niet, vereist dat je alles wat je ooit is vertelt vergeet. Je moet overnieuw beginnen en het beste punt om te beginnen is het begin: je geboorte, of nog beter, de Oerknal. Als blijkt dat je geboorte of zelfs de Oerknal niet te verifiëren is, dan betekent dit dat alles wat daarna komt op los zand is gefundeerd.

Om te beginnen…

Ik denk dat het een goed idee is om toch even kort te beschrijven wat dit ‘Volwassen Perspectief’ precies is. Niet iedereen die langs deze weblog komt heeft mijn ouder werk gelezen of kent de geschiedenis van deze term.

We kennen het begrip ‘volwassen’ voornamelijk gerelateerd aan leeftijd. We hebben ooit in Nederland besloten dat iemand na zijn 18de jaar meerderjarig is en na zijn 21ste jaar volledig zelfstandig, en dus volwassen. Dit is volledig gericht op de ontwikkeling van het lichaam en het verloop van de tijd, terwijl, volgens mij, de ontwikkeling van de geest, en daarmee het perspectief van waaruit het leven wordt ervaren, zelden volwassenheid bereikt.

Wanneer we geboren worden, zijn we ons veelal onbewust van de eerste drie a vier jaar. We bestaan, maar we weten niet dat we bestaan, waardoor er alleen maar van alles gedaan wordt door dat wat we zijn zonder dat daar een beslissing over is genomen of over nagedacht is. Daarna worden we ons op een of andere manier bewust van het feit dat wij hier zijn.

Vanaf dat moment geloven we dat de naam die ons is gegeven onze naam is en dat we daadwerkelijk het lichaam zijn waarnaar die naam verwijst. Er is een ego ontwikkeld dat, voor zover wij weten, synoniem is aan wat we zijn in de vorm van dit lichaam. We hebben hiervoor geen bewijs, we nemen aan dat het zo is omdat iedereen om ons heen gelooft dat het zo is.

Iedereen start vanaf dat punt zijn leven en zolang er geen vraagtekens worden gezet bij het schijnbare feit dat je dat ego met dat lichaam bent, blijf je redeneren en geloven aan de hand van dat ego. Je hebt dan nog nooit een eigen gedachte gehad, een eigen beslissing genomen of überhaupt zelf iets verzonnen om te doen of te geloven. Ego beslist alles voor je zolang je gelooft dat ego te zijn.

Dit noem ik het ‘kind perspectief’ en de meeste mensen leven hun hele leven zonder ooit mentaal en geestelijk volwassen te worden. Ze bekijken en beredeneren en beoordelen alles aan de hand van ego dat gebaseerd en gefundeerd is op aannames, geloven en overtuigingen. Het is een vertroebeld perspectief dat in feite geleid wordt door een absoluut geloof in illusies, waardoor de werkelijke werkelijkheid nimmer wordt gezien of ervaren.

Pas wanneer je serieus gaat kijken naar wat je denkt en gelooft te zijn, dit lichaam, die naam, deze persoonlijkheid, die ego, ontstaat er de mogelijkheid om tot de conclusie te komen dat het onmogelijk is dat jij dat lichaam, die naam, deze persoonlijkheid, die ego bent. Er zijn onnoembaar veel aanwijzingen die je hiervan kunnen overtuigen, maar je moet wel bereid zijn om er heel serieus en heel eerlijk naar te kijken. (Ik heb hier uitgebreid over geschreven op In De Zandbak, voor het geval je hier meer over wilt weten.)

Vanaf dat moment zul je inzien dat alles wat je geloofde niet werkelijk waar is, dat de verhalen die je vertelt zijn niet kloppen en dat de realiteit van dit bestaan compleet anders is dan wat je dacht dat het was. Je ziet dan wat het leven is in plaats van wat niet is, of zoals Jezus schijnbaar heeft gezegd, je realiseert je dan dat je wel in deze wereld bent maar niet van deze wereld bent.

Dit kan een pijnlijk moment zijn, omdat je er achter komt dat alles wat je is vertelt niet waar is en je hele leven, je hele bestaan, alles waar je jouw eigen zekerheid op hebt gebouwd, een leugen is. Dit kan depressies opleveren, het kan lichamelijke klachten opleveren, maar wanneer je daar doorheen komt, ben je letterlijk mentaal en geestelijk volwassen.

Wanneer je mentaal en geestelijk volwassen bent zul je de wereld nooit meer zien als voorheen. Je kunt dan alles bekijken, beredeneren en beoordelen vanuit een volwassen perspectief en dat houdt in dat je nooit meer in de maling bent te nemen. Je ziet de realiteit achter de illusies.

Ik wil overigens niet beweren dat het ene beter is dan het andere. Wanneer je gelukkig bent in het leven en met het leven dat je nu leidt, dan is daar niets verkeerd aan. Ik wil alleen laten zien dat er de mogelijkheid bestaat om het anders te zien, en ik vermoed dat dit vooral gericht is op de mensen die niet gelukkig zijn — zoals ik dat niet was — en worstelen met het leven zoals ik dat heb gedaan. Zie dit dus niet als een oordeel, maar als een uitnodiging.

Nogmaals, als je meer wilt weten over dit illusionaire bestaan en de Droomstaat, over wat we niet zijn en wat we wel zijn, verwijs ik je naar de Autolyse Weblog en In De Zandbak. Als je interesse hebt of meer wilt weten over het ‘volwassen perspectief’ — ook omschreven als ‘ontwaken uit de Droomstaat’ — kun je de Cursus in Autolyse lezen en beslissen of je dat wilt doen.

De Wereld volgens Snips

Het plan voor de blog is om geregeld iets te schrijven over wat er gaande is in de wereld of in mijn persoonlijk leven (hoewel niet al te persoonlijk als het ook andere mensen aangaat) vanuit wat ik “het volwassen perspectief” noem. In hoeverre me dit gaat lukken, of in hoeverre ik dat leuk ga vinden om te doen, is nog even afwachten.

Wat is “het volwassen perspectief”? Goede vraag. Kort gezegd komt het neer op een blik op de wereld die niet vervuild is door aannames, overtuigingen en geloof en niet ingenomen en gehersenspoeld door wat de media of de maatschappij als “waarheid” opdringen. Ik wil proberen mijn idee over van alles te laten zien, bij wijze van alternatief.

Waarom een nieuwe blog? Ook een goede vraag. Na vernieuwde inzichten ben ik na de Autolyse Weblog, die volledig ging over mijn onderzoek naar DAT WAT IS, een nieuwe weblog begonnen met de titel In De Zandbak, die qua onderwerp wel aansloot op de Autolyse Weblog, maar daar toch los van stond.

Zo is ook het onderwerp van deze nieuwe weblog een gevolg en misschien zelfs een vervolg op In De Zandbak, maar staat het er toch los van. Het zou in mijn ogen verwarrend zijn om wat ik hier op Frits Snips wil schrijven, te plaatsen op In De Zandbak. Ik begrijp heel goed dat het misschien verwarrend en lastig is voor mensen die mij proberen te volgen, maar misschien is dat ook juist wel weer goed.

Deze nieuwe blog gaat niet over ontwaken uit de Droomstaat (lees hierover meer op In De Zandbak of Droomstaat – Autolyse of Een Cursus in Autolyse) en gaat niet per se over nondualisme (lees hierover meer op Autolyse Weblog), maar is een poging om te beschrijven hoe de wereld ervaren kan worden vanuit een volwassen perspectief.

Misschien klinkt dit arrogant en zelfingenomen, maar zo ervaar ik dat niet. En zoals bij alles geldt ook hier weer: wat weet ik nou helemaal? Zoek het vooral ook lekker zelf uit. Mochten er onderwerpen zijn waarvan je denkt dat ik daar iets zinnigs over zou kunnen of moeten zeggen, schroom niet om het me te laten weten via de Contact-Pagina.