Uit mijn boek…

Hieronder een kleine voorpublicatie uit het boek “Spelen in de Zandbak: het leven vanuit een volwassen perspectief” (werktitel) dat ik aan het schrijven ben. Het is een voorlopige versie, maar ik wil toch laten zien dat ik er wel echt mee bezig ben.

* * *

Beginnen Aan Het Begin

De in mijn ogen beste methode om mentaal, geestelijk en spiritueel volwassen te worden, is door te gaan onderzoeken wat niet waar is, waardoor iets dat uiteindelijk overblijft, als er tenminste iets overblijft, automatisch wel waar moet zijn.

De eerste worsteling waar ik vervolgens tegenaan loop, ten opzichte van het schrijven van deze cursus in worstelen, is de vraag: begin ik aan het begin of begin ik aan het einde? Als ik aan het einde begin, wordt het een lekker kort project, maar als ik begin aan het begin, kan ik de lezer—en dat ben jij—langzaam laten snuffelen aan de onwaarheden die we allemaal voor waar hebben aangenomen. Onwaarheden die ons, toen we nog echte kinderen waren, zijn verteld door de volwassenen om ons heen. Onze ouders, oudere broers en zussen, volwassen omstanders en leraren, die veelal ook nog kinderen waren, maar dan in een volwassen lichaam.

Als kind kunnen we niet anders dan aannemen dat die volwassenen meer weten dan wij, simpelweg omdat ze hier al langer zijn. Die ouderen weten blijkbaar hoe het allemaal in elkaar steekt en wij niet, aangezien zij, die ouderen, al een heel leven op aarde hebben doorgebracht en wij net komen kijken. Bovendien zijn we volkomen afhankelijk van die ouderen om ons heen, dus het is niet echt een optie om hen niet volledig te vertrouwen.

Over het algemeen genomen nemen we alles wat ons wordt verteld tijdens de opvoeding, kleuterschool, lagere school, middelbare school en universiteit voor waar aan. We leven in de blinde en onwrikbare overtuiging dat die ouders, leraren en professoren—ouderen in het algemeen—weten waarover ze het hebben en vooral dat hetgeen zij ons leren een bewezen en onwrikbare waarheid is—want waarom zouden ze het anders aan ons doorgeven?

Het antwoord hierop is simpel: Zij weten niet beter en geloven zelf werkelijk dat wat ze ons vertellen de waarheid is. Ook zij weten niet wat waar is en geven daarom automatisch en vooral onbewust onwaarheden door als zijnde ‘waarheid’ en sporen kinderen aan om in de toekomst precies hetzelfde te gaan doen. Het mag geen verrassing zijn dat de meeste kinderen, wanneer ze eenmaal een volwassen lichaam hebben, precies dat gaan doen.

Als kind hebben we niet de luxe om ervoor te kiezen niet blind te vertrouwen op wat volwassenen ons vertellen en we kunnen niet anders dan geloven en aannemen dat ons de waarheid wordt verteld. Tegen de tijd dat we als mens in staat zouden moeten zijn om voor onszelf na te denken, wanneer we in theorie in staat zouden moeten zijn om de informatie die ons wordt aangeleverd te wantrouwen, zijn we al zo gemanipuleerd en gehersenspoeld dat het voor de meeste mensen niet meer tot de mogelijkheden behoort.

In zijn algemeenheid durf ik te stellen dat de meesten van ons niet in staat zijn om objectief voor zichzelf na te denken, omdat het ons ten eerste nooit is geleerd en ten tweede—de meest belangrijke reden—ons de illusie is gevoed dat we wel voor onszelf nadenken terwijl dit in 99,9% van de gevallen niet zo is.  Ik durf zelfs te stellen dat het grootste deel van de mensheid dat ooit op aarde heeft rondgelopen nooit een moment voor zichzelf heeft nagedacht. Dat is wellicht een boute uitspraak, maar ik geloof dat hij correct is. 

Even recapituleren, omdat het belangrijk is:

1. In eerste instantie zijn we niet in staat om voor onszelf na te denken omdat we baby’s zijn en volledig afhankelijk van de volwassenen die ons beschermen en voeden.
2. Op geen enkel moment daarna wordt ons geleerd of wordt ons verteld dat ‘voor jezelf nadenken’ en het ‘wantrouwen van standaard geaccepteerde informatie’ een optie is.
3. Daarna, zolang we ons in de maalstroom van het onderwijs begeven, zal het niet in ons opkomen om de leraren en wat zij ons onderwijzen in twijfel te trekken. Misschien omdat dit zou kunnen betekenen dat we onze diploma niet gaan halen, maar voornamelijk omdat we geen tijd krijgen om voor onszelf na te denken.
4. Na die schooltijd of studie zullen de meeste mensen, wederom zonder na te denken, het arbeidsproces instappen en geen tijd meer hebben, of kunnen nemen, om zelf na te denken over wat hen is geleerd en of dat allemaal wel echt waar is.

Nu bestaat er het gevaar dat jij denkt dat dit niet over jou gaat, maar ik raad je aan om daar niet al te gemakkelijk vanuit te gaan. De kans bestaat dat ook jij gelooft dat je prima voor jezelf kunt nadenken, terwijl dat waarschijnlijk niet het geval is.

De meeste mensen geloven, nadat ze hun school hebben doorlopen en een baan hebben gevonden, dat het niet zoveel uitmaakt dat ze hun hele voorgaande leven alleen maar domweg de aangeleverde informatie hebben geconsumeerd. Ze hebben nu een baan, misschien een gezinnetje, en veel van de dingen die ze op school hebben geleerd, gebruiken ze nooit in het dagelijkse leven. Deze mensen zien iets over het hoofd wat wel heel belangrijk is, namelijk, dat zij nooit hebben geleerd om voor zichzelf na te denken en dat ze er daarom vanzelfsprekend niet toe in staat zijn.

Iemand kan zelf wel geloven dat hij voor zichzelf nadenkt, maar dat maakt het niet werkelijk waar. Hij gelooft wellicht dat hij zelf heeft besloten om een baan te vinden, dat hij zelf heeft besloten om een gezinnetje te stichten en dat hij zelf heeft besloten om een huis te kopen, terwijl het allemaal onderdeel is van de programmering die al sinds zijn geboorte op hem is afgevuurd. Die programmering gaat zijn hele leven door. Zijn ouders, oudere broers en zussen worden vervangen door ouderen, leraren en professoren, die op hun beurt weer worden vervangen door kranten, televisie en een net zozeer geïndoctrineerde en geprogrammeerde vriendenkring van gelijkgestemden, waardoor hij—net als de overgrote meerderheid van mensen op aarde—nog nooit één persoonlijk unieke originele onafhankelijke gedachte heeft gehad.

Wanneer ik serieus en eerlijk nadenk over de volwassenen in mijn leven, zie ik dat de meesten van hen ook blind hebben aangenomen wat ze in de eerste periode van hun leven van volwassenen in hun omgeving hebben geleerd, gevolgd door wat hen werd en word gevoed middels de kranten, het nieuws, de radio en televisie, die op hun beurt weer hebben nagepraat wat de volwassenen in hun eerste periode hen hebben geleerd, gevolgd door wat hen is gevoed middels de kranten, het nieuws, de radio en televisie.

Dit moet niet worden gezien als een verwijt, want dat is het niet. Het is hoe het gaat. Het is de manier waarop wij binnen de droomstaat functioneren, tenzij dat stramien op een of andere manier wordt doorbroken. Tot die tijd valt het niemand op, omdat iedereen op dezelfde manier functioneert. In een land vol blinde mensen wordt niemand als blind gezien of ervaren, en de ziende, zelfs eentje met slechts één oog, wordt niet gezien als koning, zoals men ons graag wil doen geloven, maar als ketter. 

Wat ons is geleerd bestaat uit voor waar aangenomen informatie waarvan de bron niet meer te achterhalen is. Het is net als het spelletje dat iedereen wel eens heeft gespeeld, waarbij je met zijn tienen of meer in een cirkel gaat zitten en één iemand de persoon naast hem iets influistert, waarna die persoon de volgende influistert wat hij heeft verstaan, en die weer de volgende, enzovoort. Wanneer de informatie uiteindelijk weer terugkomt bij degene die als eerste iets influisterde, heeft het niets meer te maken met wat hij als eerste had ingefluisterd.

We baseren ons wereldbeeld, onze realiteit, onze beslissingen en ons hele zijn op van mond tot mond opgedane aangenomen waarheden waarvan bron onbekend is, terwijl we het er allemaal over eens zijn dat een aangenomen waarheid zonder aantoonbare bron, dat van mond tot mond is gegaan, tijdens een rechtszaak niet genoeg zou zijn om een veroordeling af te dwingen.

Het lijkt er op dat ik ga beginnen bij het begin.

* * *

Tot zover de voorpublicatie.

Het volwassen perspectief

Op Facebook schreef Houk, een vriend van me, een klein berichtje dat ik graag even wil delen. Het is al veel vaker gezegd in verschillende vormen, maar vandaag kwam het in deze vorm op het juiste moment. Het is echt super simpel, en het gaat als volgt:

“Ik hou van het leven, het stroomt als water. Soms snelt het snel naar beneden, soms zit het vast op een stel keien. Uiteindelijk zal het gewoon in de oceaan verdwijnen.”

© Houk. (door mij vertaalt uit het Engels)

Natuurlijk ervaren veel mensen het niet op deze manier. Voor veel mensen is het leven een worsteling, maar dat komt omdat er van alles is wat ze geloven te willen en van alles wat ze geloven te moeten. Ze geloven dat het leven iets is wat hen overkomt, in plaats van dat ze zien dat zij zelf dat leven zijn.

Vanuit het volwassen perspectief gezien is ons bestaan op aarde vergelijkbaar met een rivier die naar beneden stroomt en uiteindelijk terechtkomt in de zee. Vanuit die zee zal damp opstijgen en die damp zal zich als wolk verplaatsen tot het als regen zal neerdalen en opnieuw een rivier zal vormen die naar beneden stroomt om uiteindelijk weer in diezelfde zee te belanden.

Het probleem, de reden waarom ons eigen leven een worsteling lijkt, is dat we het persoonlijk nemen. Zoals gezegd, we geloven dat het leven ons overkomt en daarom moeten we daarmee in onderhandeling om voor elkaar te krijgen wat wij willen. Maar het leven gaat niet over ons, wij zijn dat leven en dat leven is volmaakt onpersoonlijk. Het overkomt niemand omdat er niemand is.

Wanneer een rivier naar beneden stroomt, op weg naar de zee vanwaaruit hij als damp is voortgekomen, en er ligt een obstakel op zijn weg — stenen, vuilnis, troep, een dood lichaam, wat dan ook — dan gaat die rivier niet het gevecht aan met het obstakel, maar zoekt een manier om eromheen te stromen of wacht geduldig tot zijn volume zo groot wordt dat hij eroverheen kan stromen.

Wat de meeste mensen doen, is zich verzetten tegen het obstakel en het gevecht aangaan met het obstakel. Ze voelen zich persoonlijk bedreigt en schieten in de ‘vecht of vlucht’ modus. Dit is de modus waar de meeste mensen inzitten, omdat ze niet de realisatie hebben dat het niet om of over hen gaat. Het leven is onpersoonlijk en wij zelf zijn dat leven — niet onderdeel van dat leven, maar het leven zelf.

Uiteindelijk, zoals Houk ook zegt, zullen we gewoon terugkeren naar de bron vanwaaruit we zijn voortgekomen. Het doet er dan niet meer toe wat voor rivier we zijn geweest, het doet er dan niet meer toe wat voor regenbui we zijn geweest, het doet er dan niet meer toe wat voor wolk we zijn geweest en het doet er dan niet meer toe wat voor damp we zijn geweest. We zijn gewoon weer wat we altijd zijn geweest, alleen de vorm is veranderd.

Omdat het er uiteindelijk niet meer toe doet wat of hoe je bent geweest, heeft het nu ook geen enkele zin om je druk te maken over wat of hoe je denkt en gelooft te moeten zijn of over wat je denkt en gelooft dat je nodig hebt. Net als die rivier, hoef je alleen maar te stromen. Je hoeft alleen maar te zijn, omdat dat is wat je bent.

Vanuit het volwassen perspectief is het leven werkelijk zo simpel, maar om het zo te kunnen ervaren dien je wel volwassen te worden. Niet qua leeftijd, niet qua lichaamsvorm, maar — en laten we dat verschrikkelijke woord maar eens gebruiken — spiritueel. Je moet qua denkgeest volwassen worden en dat is iets wat ons nooit is geleerd.

Alles wat ons wordt geleerd en onderwezen is gericht op wijzelf als losstaande entiteit in een potentieel bedreigende wereld. Deze indoctrinatie begint vanaf het moment dat we doorkrijgen en geloven dat we een losstaande autonome ‘ik’ zijn en vanaf dat moment kunnen we alleen maar denken vanuit dat paradigma.

Om werkelijk volwassen te worden, moet je alles wat je is geleerd, alles wat je is verteld, alles wat je is onderwezen, uit je systeem verwijderen, zodat je vanuit een vernieuwd en volwassen perspectief naar het leven kunt kijken. Pas dan kun je zien wat werkelijk is in plaats van zien wat jij altijd dacht dat het was. Pas dan kun je zien wat jij werkelijk bent in plaats van wat je altijd hebt gedacht dat je was.

Het leven is onpersoonlijk. Het draait niet om jou en het gaat niet over jou, omdat jij dat leven bent en er is niets anders dan dat leven dat simpelweg is. Dat leven dat je bent begint niet bij de geboorte van jij als vorm en houdt niet op wanneer die vorm overlijdt.

Jij bent dat leven. Jij bent de volledige cyclus die zich keer op keer herhaalt in tijdloze oneindigheid. Jij bent alles zonder dat het ook maar iets met jou als mens, als entiteit, als ‘ik’, te maken heeft. ‘Go with the flow’ betekent niet dat je moet mee stromen met de rivier of het leven, maar dat jij je realiseert dat je die rivier, dat leven, bent! — inclusief alle ups and downs en alle obstakels.

Kijk eens goed om je heen. Bekijk alles zonder oordeel, zonder mening en zonder overtuiging, en realiseer je dan… ‘dat is wat ik ben.’

Voor meer informatie over hoe je mentaal en
geestelijk volwassen kunt worden, ga naar:
www.autolyse.nl

Covid-19 – Corona

Ik vraag me af of ik iets moet zeggen over Covid-19, zoals de ziekte veroorzaakt door het Corona virus officieel heet. Ik moet toegeven dat de ziekte of het virus mij persoonlijk niet zo heel erg boeit, en als ik mensen die ik ken spreek, dan blijken ook zij er niet zo heel erg wakker van te liggen. Maar als ik naar het nieuws in de media kijk, dan lijkt het alsof de zombie apocalyps is uitgebroken en we allemaal op het randje van uitsterven staan.

Ik ga hieronder beschrijven hoe ik het zie en ervaar. Het is niet mijn bedoeling om iemand ergens van te overtuigen of toe aan te zetten. Het is niet gebaseerd op wetenschappelijk onderzoek of statistieken. Dit is hoe ik het zie vanuit mijn perspectief en je mag het er mee eens zijn of niet, daar lig ik verder niet wakker van. Ik trek, zoals altijd, gewoon mijn eigen plan.

Ik zie Covid-19, wat ik een waardeloze naam vind voor een ziekte, niet anders dan elke andere ziekte. In feite zie ik het krijgen van Covid-19 niet anders dan geraakt worden door bliksem, neergestoken worden door een verward iemand, afgeschoten worden door een overvaller, gewond raken door een ongeval, van een trap af vallen of een hartaanval, kanker of diabetes krijgen — en elk van deze voorbeelden eisen per dag meer slachtoffers dan Covid-19.

Alles wat een mens kan overkomen, alles wat een mens kan oplopen en alles wat een mens kan doden, zie ik persoonlijk als ‘gedoe dat gebeurt’ — of zoals de Belgen zeggen: SHIT HAPPENS! Bovendien gebeurt het alleen in de Droomstaat, maar dat klinkt al snel alsof ik het geheel ontken en dat is zeker niet het geval. Ik erken alles wat ons schijnbaar overkomt en kan overkomen, maar ik zie het wel in het, naar mijn mening, meest objectieve perspectief: het volwassen perspectief.

Dit volwassen perspectief vertaalt de Droomstaat — wat de meeste mensen ‘het leven op aarde’ noemen — naar een onpersoonlijk en overzichtelijk iets. Daar waar de meeste mensen denken in kansberekening… ‘Als ik elke dag goed mijn handen was, andere mensen geen hand geef, een mondkapje draag of gewoon thuis blijf, dan verminder ik de kans dat ik Covid-19 krijg met 40%!’ … zie ik het simpelweg als volgt: ik loop Covid-19 op of ik loop het niet op.

Alles hier op deze schijnbare aarde is dualistisch en dat betekent dat we, vanuit het volwassen perspectief gezien, bij alles een 50-50 procent kans hebben om iets wel of niet mee te maken. Simpel gezegd, heb ik elke ochtend wanneer ik uit bed stap 50% kans dat ik deze dag overleef en 50% kans dat ik het niet overleef, aangezien dat de twee mogelijkheden zijn: ik blijf leven of ik ga dood. Het idee dat ik daar controle over heb, dat ik mijn kansen kan vergroten of verkleinen, komt niet bij me op. Het is, gezien vanuit mijn perspectief, niet mogelijk om controle te hebben over een verzonnen situatie.

Ik merkte dat ik verrast was door de paniek die ontstond na de eerste media berichten over het ‘uitbreken’ van Covid-19. Ik was bijna geschokt door hoe men panisch reageerde op een nieuw soort griep, terwijl we elke dag worden blootgesteld aan situaties die veel meer slachtoffers eisen; het oversteken van een drukke straat is in principe gevaarlijker dan het Corona virus; autorijden is gevaarlijker dan het Corona virus. Men schoot in de angstmodus vanuit het idee dat er iets buiten ons bestaat waar we geen controle over hebben en dat ons iets kan aandoen; en dat is iets wat niet bij mij opkomt.

Om er dan toch maar een spiritueel sausje overheen te gooien, kunnen we dit zien als een prachtig voorbeeld van hoe Maya — de godin van de illusie — de ego-denkgeest aanzet om —via de media — de Droomstaat te versterken. Het is bijna tragikomisch, triest en grappig tegelijk, om te zien hoe weinig er voor nodig is om de denkgeest over te nemen en te doen verkrampen, waardoor het weer volledig gefocust is op angst, bedreigingen, de dood, het lichaam en IK-IK-IK.

Een paar berichtjes, een paar verontrustende video’s — meer is er niet voor nodig — en mensen worden weer verteert door angst. Ze geloven alles wat ze lezen, horen en zien in de media en verketteren iedereen die naar voren durft te komen om te zeggen dat er eigenlijk helemaal niets aan de hand is. Ze zijn verblind door een onterechte, onrealistische en vooral nergens op gebaseerde doodsangst en het is angst en angst alleen wat de Droomstaat in stand houdt en de weg naar vrijheid blokkeert.

Het Corona virus is vooralsnog de laatste in een lange rij van door de denkgeest verzonnen en opgeworpen obstakels om ons in die angst te laten leven, om er maar niet voor te zorgen dat we ‘wakker worden’ en zien dat dit alles het dromen van een droom is. Er zijn in het schijnbare verleden vele obstakels opgeworpen en na het Corona virus zullen nog veel meer obstakels worden gecreëerd en het enige wat Covid-19 en alle andere obstakels werkelijkheidswaarde geeft en een effect kan laten hebben, is ons geloof er in.

Wat het leven is

Zo aan het einde van het jaar lijkt me een mooi moment om eens te bekijken wat dit leven op aarde nou werkelijk is. Dit staat los van wat wij denken dat dit leven is en ook los van wat al die wetenschappers denken dat dit leven is.

Ik moet beginnen met een analogie, en wel de analogie van het dromen. Wanneer je in bed ligt en gaat slapen, bestaat er de kans dat je gaat dromen. Althans, dat is wat jij jezelf, achteraf, wanneer je ontwaakt, wijs maakt. Jijzelf bent niet gaan dromen, maar dromen is iets dat als activiteit ontstaat als gevolg van de diepe slaap. Je bent niet in bed gaan liggen met het idee ‘nu ga ik dromen’, maar je viel in slaap en daar was opeens de schijnbare activiteit ‘dromen’.

Tijdens het dromen ontstaat er een wereld die voorheen niet bestond met daarin een ‘held’ die verdacht veel op jou lijkt. Die ‘held’ is gecreëerd naar het evenbeeld van de bron waarin het dromen gebeurt en jij, als die bron, identificeert jezelf met die ‘held’ van de droom. Niet dat jij daadwerkelijk die ‘held’ bent, want jij, als de bron, ligt in diepe slaap in bed. In feite lig je in coma terwijl het dromen gaande is in jou.

De ‘held’ van de droom maakt van alles mee in een gedroomde wereld waarvan hij denkt en gelooft dat die werkelijkheid is en los van hem staat. Alles wat er in deze wereld gebeurt overkomt hem en heeft effect op hem, en hij, als de ‘held’ van de droom, moet zich beschermen en weren tegen deze buitenwereld. Dit blijft zo tot jij ontwaakt uit je coma, waarna de droom misschien als herinnering blijft bestaan maar niet als daadwerkelijk plaatsgevonden realiteit. Er is letterlijk niets gebeurd.

Het is weliswaar mogelijk om de ‘held’ tijdens het dromen van de droom zich in de droom te laten realiseren dat de realiteit waarin hij zich bevindt het dromen van een droom is. Dit noemen we ‘lucide dromen’. In plaats van dat de gedroomde buitenwereld de ‘held’ van de droom overkomt en beïnvloedt, kan de ‘held’ van de droom in de droom ontwaken en het dromen beïnvloeden. Het dromen overkomt hem niet meer, maar hij overkomt het dromen.

Omdat jij jezelf als bron in coma identificeert met deze ‘held’, geloof je wanneer je wakker wordt uit je coma dat jij de droom hebt kunnen manipuleren en dat jij ‘wakker’ was in de droom, terwijl het alleen maar de ‘held’ in de droom was, het personage dat tijdens het dromen naar jouw evenbeeld is geschapen, dat ‘wakker’ was in de droom en de droom kon manipuleren. Jijzelf lag nog steeds in coma en was niet in staat om iets te doen of iets te willen en je zal het gebeuren pas claimen wanneer je ontwaakt uit die coma.

Dat is wat het leven is, een gedroomd verhaal binnen een bron, en net zoals jij niet je droom droomt, zo ook droomt die ‘bron’ niet het gedroomde verhaal dat schijnbaar of blijkbaar in die ‘bron’ verschijnt. Het verschil tussen de analogie en de werkelijkheid is dat jij in de analogie van de nachtelijke droom ontwaakt als persoon, als ‘iets’, die zich de droom wellicht herinnert en zich dan bewust is van het gedroomde verhaal, terwijl de ‘bron’ in de werkelijkheid niet ‘iets’ is.

Dit houdt in dat in werkelijkheid jij als de ‘held’ van de droom alleen kan ontwaken in de droom en daarmee het dromen om kunt vormen tot lucide dromen. Dit betekent dat de buitenwereld niet iets is dat jou overkomt of effect heeft op jou, maar dat jij de buitenwereld overkomt en dat jij beslist wat het is. Jij hebt dan effect op de buitenwereld omdat die buitenwereld precies hetzelfde is als wat jij bent: het gedroomde in een gedroomd verhaal.

Dit, het ontwaken in het dromen, waarna jij als ‘held’ van de droom ziet wat dit leven werkelijk is, namelijk: het dromen van een droom, is de enige mogelijkheid om volledig mentaal-volwassen in deze schijnbare realiteit te staan. Pas dan zie je wat is in plaats van wat niet is, of liever gezegd, je ziet wat niet is als iets wat niet is in plaats van iets wat is. Het dromen houdt niet op, maar je wordt niet meer in de maling genomen dat het een werkelijke harde realiteit is die werkelijk in positieve of negatieve zin daadwerkelijk effect op je kan hebben, omdat je weet dat het alleen maar dromen is.

Vanzelfsprekend kan er ontwaakt worden uit de droom, maar aangezien ‘de bron’ niet ‘iets’ is, is er niet iets dat ontwaakt uit de droom en is er niet iets dat zich achteraf bewust kan zijn van dat er schijnbaar gedroomd is en kan er niet worden vastgesteld dat er ooit iets is gebeurd. Voor jij als gedroomde ‘held’ binnen het dromen is ontwaken uit de droom letterlijk het absolute einde van jouw verhaal, niet omdat je dan ophoudt te bestaan, maar omdat je nooit hebt bestaan en omdat er nooit werkelijk iets is gebeurd.

Zien en kijken

Het verschil tussen zien en kijken is in feite het verschil tussen waar en niet waar. Als we iets zien met onze ogen dan wordt de informatie verzonden naar ons brein waar het wordt vergeleken met eerdere waarnemingen die daar liggen opgeslagen. Het brein beslist wat dit ‘iets’ is gebaseerd op informatie uit het verleden en we geloven dat we daadwerkelijk zien wat het is. Dit is niet zien maar kijken naar persoonlijk gekleurde perceptie.

Als we het in dagelijkse leven hebben over ‘iets zien’ bedoelen we eigenlijk dat we naar iets kijken en dat waarnemen volgens de perceptie van ons brein. Het is wat ons brein er van maakt gebaseerd op bestaande aannames, geloven en overtuigingen. Perceptie (of waarneming) is “het proces van het verwerven, registreren, interpreteren, selecteren en ordenen van zintuiglijke informatie” (wikipedia) en dat is wat anders dan iets daadwerkelijk zien zoals het is.

Iets zien staat los van wat we waarnemen, het staat los van perceptie, het staat los van wat ons brein denkt dat het is. We kunnen iets alleen werkelijk ‘zien’ wanneer het niet vertekend wordt door aannames, geloven en overtuigingen. Hiertoe zijn we pas in staat wanneer we hebben doorzien dat onze aannames, geloven en overtuigingen geen waarheid zijn. Hiervoor moeten we eerst even vaststellen wat aanname, geloof en overtuiging inhoudt.

Aanname:
Dit is informatie die je hebt aangenomen van een ander zonder het zelf te onderzoeken. Het is alles wat je voor waar hebt aangenomen alleen omdat het je is verteld door andere mensen of is geleerd in het onderwijs. Je neemt het aan zonder dat je zelf ooit hebt vastgesteld dat er daadwerkelijk bewijs bestaat dat aantoont dat het waar is.

Geloof:
Dat is onbewezen informatie die je als waarheid aanneemt. We geloven iets omdat het ons beter uitkomt, omdat we ons er beter door voelen of omdat het iets wegredeneert wat ons niet bevalt, zelfs als het soms overduidelijk waar is. Voor zaken die we niet kunnen verklaren of ongewenst zijn, verzinnen we een reden of oorzaak en maken onszelf wijs dat het waar is bij gebrek aan- of het niet willen ‘zien’ van een andere reden of oorzaak.

Overtuiging:
Dat is de persoonlijke waarheid waarvan jij jezelf hebt overtuigt dat waar is. Het is de informatie waarvan jij gelooft en aanneemt dat waar is en waarvan je overtuigt bent dat het voor iedereen zo is, omdat het voor jou ondenkbaar is dat je ongelijk zou kunnen hebben. Overtuiging is het ultieme zelfbedrog, omdat jij jezelf hebt wijsgemaakt dat iets waar is puur en alleen omdat jij gelooft en aanneemt dat het waar is. Daarbovenop heb jij jezelf wijsgemaakt dat jij daadwerkelijk beter dan een ander in staat bent om vast te stellen of iets waar is of niet.

Het is hopelijk onnodig om te vermelden dat elke aanname, elk geloof en elke overtuiging niets met waarheid te maken heeft, maar puur en alleen met de perceptie van ons brein dat alleen kan werken met oude informatie ten opzichte van eerdere waarnemingen die eveneens verwerkt zijn met oude informatie. Ons brein kan nooit iets nieuws zien en nooit iets nieuws ervaren zonder het te vergelijken met iets wat het al eerder gezien en ervaren heeft en te verbasteren tot iets waarvan het denkt dat het dat is omdat het lijkt op iets wat het al kent.

Wanneer we zeggen dat we iets zien, dan bedoelen we dat we naar iets kijken waarover ons brein beslist wat het is en dat dit is wat het werkelijk is. Hierna overtuigt ons brein ons ervan dat wat we waarnemen daadwerkelijk is wat het is, zonder enig bewijs. Dit wetende moet het niet zo’n grote stap zijn om het grote verschil te begrijpen tussen ‘zien wat is’ en ‘zien wat niet is’, waarbij het eerste werkelijk zien is en het tweede slechts kijken.

‘Zien wat is’ is het zien van iets dat niet is verbasterd door aannames, geloven of overtuigingen. Het is eerder een soort van inherent intern ‘weten’ en niet het daadwerkelijk fysiek zien van iets. Het wordt vaak verward met intuïtie en wordt daarom weggeredeneerd als ongefundeerd, terwijl intuïtie meestal een voorproefje is van werkelijk zien. Echt zien vindt plaats los van de ogen en het brein en is een inherent weten en ervaren van waarheid, terwijl zien met de ogen daarentegen niets anders is dan kijken en dat is een persoonlijk door aannames, geloven en overtuigingen gekleurde en verbasterde perceptie en nooit wat het werkelijk is.

Hoewel ik mijn best heb gedaan, is het ‘zien wat is’ iets dat alleen jijzelf kunt ervaren en elke poging om het onder woorden te brengen en het over te brengen op iemand anders is gedoemd te mislukken, omdat die ander het dankzij zijn brein en de aanwezige aannames, geloven en overtuigingen zal zien als wat het niet is. Werkelijk zien gaat voorbij aan het brein en wordt ervaren door de essentie van wat we zijn, terwijl dat wat we in het dagelijkse leven ‘zien’ noemen slechts kijken is en wat we denken te zien is niets meer dan een persoonlijke perceptie die altijd onwaar is.

Werkelijk zien is niet iets wat jij kunt doen, maar je kunt wel de omstandigheden creëren waardoor er de kans bestaat dat je kunt gaan zien wat werkelijk is. Hiervoor moet naar jezelf kijken en al je aannames, geloven en overtuigingen onder de loep leggen. Bekijk bij alles wat je denkt dat waar is of het een aanname, geloof of overtuiging is of dat jij werkelijk zelf hebt vastgesteld dat het waar moet zijn. Geloof niets wat iemand anders je vertelt, geloof niets wat een meerderheid of minderheid voor waar aanneemt en stoot elke informatie en kennis af als dit slechts een aanname, geloof of overtuiging blijkt te zijn; en alles wat je niet zelf kunt bewijzen of bevestigen is een aanname, geloof of overtuiging.

Dit naar jezelf kijken en alle aannames, geloven en overtuigingen uit je systeem verwijderen moet je bloedserieus willen doen zonder je bezig te houden met wat het gevolg of de uitkomst zou kunnen zijn. Het is bij mijn weten de enige manier om daadwerkelijk te gaan zien wat is, in plaats van je leven lang te blijven kijken naar wat niet is en afhankelijk te zijn van de perceptie van je brein. Bovendien is het bij mijn weten de enige manier om de realiteit, deze wereld, deze Droomstaat, te gaan ervaren vanuit een volwassen perspectief.

Delen is vermenigvuldigen

Een verwarring in onze denkgeest die volgens mij heel veel verkramping oplevert in deze wereld, is het misplaatste idee dat het delen van iets met een ander een verlies oplevert. We leven in de overtuiging dat we na het delen minder zullen hebben dan daarvoor en het is de angst voor- en het geloof in schaarste dat die verkramping oplevert.

Ook de wiskunde versterkt dit idee, want 4 stenen gedeeld door 2 personen is 2 stenen per persoon. Waar eerst één persoon 4 stenen had, heeft hij na het delen slechts 2. Het is lastig voor ons denken, wat geheel en al gestuurd wordt vanuit de ego-denkgeest, om te zien dat delen in feite vermenigvuldigen is. Ik geef toe dat als we het bekijken vanuit het aardse perspectief, met de middelen die we daar gebruiken, het idee van ‘delen = verlies’ het enige is dat we kunnen zien vanuit ons egogebonden denken.

Hier is het overduidelijk zo dat als ik 100 euro heb en jij helemaal niets en ik geef jou 50 euro, dat ik dan overblijf met de helft minder. Bekeken vanuit het volwassen-perspectief wordt er iets compleet anders waargenomen. Want waar ik in eerste instantie al het geld heb en jij helemaal niets, ontstaat er na het delen opeens de situatie waarin we beiden geld hebben. Met andere woorden, de welvaart is na het delen toegenomen met de factor 2… en dus vermenigvuldigd.

Nu is geld een materialistisch iets dat ik even als voorbeeld heb gebruikt omdat het iets is waarmee we allemaal te maken hebben. Natuurlijk willen we graag dat iedereen meer dan genoeg geld heeft, zolang het maar niet ons geld is dat iedereen heeft en zolang het maar niet betekent dat wij dan minder hebben. Dat is hoe we veelal onbewust redeneren en je moet wel heel erg afgestompt zijn om niet te zien dat dit puur ego is dat aan het redeneren is. Het creëert nog steeds een verkramping vanuit een diep gevoel van angst voor verlies dat het geloof in schaarste versterkt.

Een meer volwassen voorbeeld is liefde en compassie, of meer down to earth, wijsheid, inzicht en informatie in het algemeen. Wanneer we deze zaken delen met onze naasten, dan leven we niet in de veronderstelling dat we opeens de helft minder liefde, de helft minder compassie, de helft minder wijsheid, inzicht of informatie hebben. Nee, we hebben het gedeeld en de ander heeft het ontvangen zonder dat wij iets hebben verloren; deze persoon kan het ook weer delen met een ander en zo wordt het vermenigvuldigd door te delen.

De ego-denkgeest probeert ook hierbij in te grijpen door ons te vertellen wie wel en wie niet die liefde, compassie, wijsheid, inzicht of informatie verdient, maar vanuit het volwassen-perspectief is die redenatie en zijn die voorwaarden niet van toepassing, omdat het in principe ieders geboorterecht is. En zelfs als je gelooft dat iemand het niet verdient, waarom zou je dan toch niet iets positiefs met die persoon willen delen? Denk je dat dit een negatief effect zou kunnen hebben op jou? Alleen de ego-denkgeest kan zo angstig en zo gestoord redeneren.

Ik stel niet voor dat iedereen alles maar weggeeft aan een ander, maar we komen allemaal wel eens in een situatie waarin we het gevoel hebben dat we iets zouden kunnen delen met een ander. Ik stel voor om dan niet naar de ego-denkgeest te luisteren, maar gewoon te delen wat je kunt delen zonder zelf in de problemen te komen. Ik durf te beloven dat dit uiteindelijk ooit een keer in je voordeel zal uitpakken, omdat delen een vorm van liefde is en echte liefde vergeet nooit iemand. Daarnaast verlaat niets ooit zijn bron, dus iets verliezen behoort niet tot de mogelijkheden; het kan alleen maar meer worden.

Om te beginnen…

Ik denk dat het een goed idee is om toch even kort te beschrijven wat dit ‘Volwassen Perspectief’ precies is. Niet iedereen die langs deze weblog komt heeft mijn ouder werk gelezen of kent de geschiedenis van deze term.

We kennen het begrip ‘volwassen’ voornamelijk gerelateerd aan leeftijd. We hebben ooit in Nederland besloten dat iemand na zijn 18de jaar meerderjarig is en na zijn 21ste jaar volledig zelfstandig, en dus volwassen. Dit is volledig gericht op de ontwikkeling van het lichaam en het verloop van de tijd, terwijl, volgens mij, de ontwikkeling van de geest, en daarmee het perspectief van waaruit het leven wordt ervaren, zelden volwassenheid bereikt.

Wanneer we geboren worden, zijn we ons veelal onbewust van de eerste drie a vier jaar. We bestaan, maar we weten niet dat we bestaan, waardoor er alleen maar van alles gedaan wordt door dat wat we zijn zonder dat daar een beslissing over is genomen of over nagedacht is. Daarna worden we ons op een of andere manier bewust van het feit dat wij hier zijn.

Vanaf dat moment geloven we dat de naam die ons is gegeven onze naam is en dat we daadwerkelijk het lichaam zijn waarnaar die naam verwijst. Er is een ego ontwikkeld dat, voor zover wij weten, synoniem is aan wat we zijn in de vorm van dit lichaam. We hebben hiervoor geen bewijs, we nemen aan dat het zo is omdat iedereen om ons heen gelooft dat het zo is.

Iedereen start vanaf dat punt zijn leven en zolang er geen vraagtekens worden gezet bij het schijnbare feit dat je dat ego met dat lichaam bent, blijf je redeneren en geloven aan de hand van dat ego. Je hebt dan nog nooit een eigen gedachte gehad, een eigen beslissing genomen of überhaupt zelf iets verzonnen om te doen of te geloven. Ego beslist alles voor je zolang je gelooft dat ego te zijn.

Dit noem ik het ‘kind perspectief’ en de meeste mensen leven hun hele leven zonder ooit mentaal en geestelijk volwassen te worden. Ze bekijken en beredeneren en beoordelen alles aan de hand van ego dat gebaseerd en gefundeerd is op aannames, geloven en overtuigingen. Het is een vertroebeld perspectief dat in feite geleid wordt door een absoluut geloof in illusies, waardoor de werkelijke werkelijkheid nimmer wordt gezien of ervaren.

Pas wanneer je serieus gaat kijken naar wat je denkt en gelooft te zijn, dit lichaam, die naam, deze persoonlijkheid, die ego, ontstaat er de mogelijkheid om tot de conclusie te komen dat het onmogelijk is dat jij dat lichaam, die naam, deze persoonlijkheid, die ego bent. Er zijn onnoembaar veel aanwijzingen die je hiervan kunnen overtuigen, maar je moet wel bereid zijn om er heel serieus en heel eerlijk naar te kijken. (Ik heb hier uitgebreid over geschreven op In De Zandbak, voor het geval je hier meer over wilt weten.)

Vanaf dat moment zul je inzien dat alles wat je geloofde niet werkelijk waar is, dat de verhalen die je vertelt zijn niet kloppen en dat de realiteit van dit bestaan compleet anders is dan wat je dacht dat het was. Je ziet dan wat het leven is in plaats van wat niet is, of zoals Jezus schijnbaar heeft gezegd, je realiseert je dan dat je wel in deze wereld bent maar niet van deze wereld bent.

Dit kan een pijnlijk moment zijn, omdat je er achter komt dat alles wat je is vertelt niet waar is en je hele leven, je hele bestaan, alles waar je jouw eigen zekerheid op hebt gebouwd, een leugen is. Dit kan depressies opleveren, het kan lichamelijke klachten opleveren, maar wanneer je daar doorheen komt, ben je letterlijk mentaal en geestelijk volwassen.

Wanneer je mentaal en geestelijk volwassen bent zul je de wereld nooit meer zien als voorheen. Je kunt dan alles bekijken, beredeneren en beoordelen vanuit een volwassen perspectief en dat houdt in dat je nooit meer in de maling bent te nemen. Je ziet de realiteit achter de illusies.

Ik wil overigens niet beweren dat het ene beter is dan het andere. Wanneer je gelukkig bent in het leven en met het leven dat je nu leidt, dan is daar niets verkeerd aan. Ik wil alleen laten zien dat er de mogelijkheid bestaat om het anders te zien, en ik vermoed dat dit vooral gericht is op de mensen die niet gelukkig zijn — zoals ik dat niet was — en worstelen met het leven zoals ik dat heb gedaan. Zie dit dus niet als een oordeel, maar als een uitnodiging.

Nogmaals, als je meer wilt weten over dit illusionaire bestaan en de Droomstaat, over wat we niet zijn en wat we wel zijn, verwijs ik je naar de Autolyse Weblog en In De Zandbak. Als je interesse hebt of meer wilt weten over het ‘volwassen perspectief’ — ook omschreven als ‘ontwaken uit de Droomstaat’ — kun je de Cursus in Autolyse lezen en beslissen of je dat wilt doen.